Η συναίνεση στην απαξίωση

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης 

Η απαξίωση θα έπρεπε να έχει και τα όρια της. Προκαλεί - τουλάχιστον - θυμηδία βουλευτές της κυβέρνησης αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραδίδουν μαθήματα «διαφάνειας» και «αξιοπρέπειας» στα ελληνικά πανεπιστήμια από το βήμα της Βουλής.
Nαι, η συναίνεση πάνω στο νομοσχέδιο μπορεί να πέτυχε και ήρθε «κουτί» κι για τους δύο (ή πιο σωστά τέσσερις), έτσι λίγες ώρες μετά, σε ακόμη ένα δείγμα μοντέρνας «συγκυβέρνησης» ολοκλήρωσαν το κουκούλωμα στο τεράστιο σκάνδαλο των Mίzενs της Siemens. Πως είναι εφικτό λοιπόν να πιστέψει κανείς πως οι δύο τους, που έχουν φέρει χέρι - χέρι την Ελλάδα ένα βήμα πριν το γκρεμό, ετοίμασαν μια αποτελεσματική και σοβαρή μεταρρύθμιση για την Παιδεία του τόπου;

Συγγνώμη, αλλά θα μας αποτρελάνουν. Τόσες δεκαετίες ποιος κρατά σφιχτά στα χέρια του τις τύχες της ανώτατης εκπαίδευσης; ποιος αποφασίζει για το πόσοι θα εισάγονται κάθε χρόνο σε κάθε σχολή, χωρίς να παρέχει αντίστοιχες υποδομές και διδακτικό προσωπικό; Ποιος καθορίζει την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων και ποιος την κρατά καθηλωμένη στον πάτο της Ευρώπης; Ποιος έχτισε σε κάθε χωριό από μια σχολή - τις πλείστες φορές χωρίς γνωστικό αντικείμενο - για την εξυπηρέτηση τοπικών συμφερόντων; Ποιος φρόντισε μέσω των παρατάξεων του να προσφέρει ρουσφέτια και «διευκολύνσεις» κάθε… είδους, ελέγχοντας μεγάλη μερίδα φοιτητών και καθηγητών; Ποιος ασελγεί πάνω στην δημόσια Παιδεία κάθε λίγο και λιγάκι σχεδιάζοντας νόμους χωρίς πλάνο, δίχως στρατηγική;

Η νέα γενιά θα είναι η πρώτη γενιά μετά τον πόλεμο που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες. Αυτό το εμπεδώσαμε, το βιώνουμε ήδη. Για να γίνει κάτι τέτοιο δεν αρκεί μόνο να συρρικνώσεις τα εισοδήματα των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων, χρειάζεται να δρομολογήσεις μια σειρά από αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση, οι οποίες θα καταστήσουν τη νεολαία αναλώσιμο προϊόν.

Ο νέος νόμος – πλαίσιο που σχεδίασε το υπουργείο Παιδείας πετυχαίνει την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στα πανεπιστήμια. Τα πτυχία που ξέραμε θα σπάσουν σε δύο κύκλους σπουδών, θα πάρουν τη μορφή των Bachelor, με τους… τυχερούς να πληρώνουν για να συνεχίζουν με ολοκληρωμένες(;) σπουδές και τους άτυχους να παραμένουν άτυχοι.

Οι φοιτητές θα είναι αναγκασμένοι από νωρίς να χτίζουν τον προσωπικό τους φάκελο, μαζεύοντας πιστωτικές μονάδες από δω κι από εκεί, παρακολουθώντας μαθήματα από τμήμα σε τμήμα και από σχολή σε σχολή, ενώ σεμινάρια επί πληρωμή, εκπαιδευτικά ταξίδια (φυσικά επί πληρωμή) στο εξωτερικό και οποιαδήποτε δραστηριότητα μπορεί να θεωρηθεί «εκπαιδευτικού χαρακτήρα» θα προσφέρει τις πολύτιμες αυτές μονάδες. Περίπου σαν ένα πελώριο – πανευρωπαϊκό πολυκατάστημα.

Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, πως όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου είδους δραστηριότητες εισέρχονται στην – ανύπαρκτη – ελληνική αγορά εργασίας από διαφορετικό σημείο εκκίνησης.

Τουλάχιστον μέχρι χθες, ένα πτυχίο από τα «απαράδεκτα» ελληνικά πανεπιστήμια είχε την αποδοχή και την αναγνώριση από όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου

Όλα αυτά θα εφαρμοστούν εδώ, στην Ελλάδα, που η υποχρηματοδότηση έχει δημιουργήσει τεράστια ελλείμματα στην οργάνωση των υποστελεχωμένων ιδρυμάτων. Σε μια άγρια θάλασσα ρίχνουν τα παιδιά από το δημοτικό κιόλας, τώρα αυτή η θάλασσα  θα είναι ακόμη πιο φουρτουνιασμένη.

Το αίτημα της αξιολόγησης των ιδρυμάτων και των εκπαιδευτικών, που προέβαλαν τόσο καθηγητές όσο και φοιτητές στις συναντήσεις τους με το υπουργείο, πέρασε στο ντούκου. Αξιολόγηση με στόχο τα προβλήματα φυσικά και τις παθογένειες - όχι προς ενίσχυσή τους, με τους περίφημους κανόνες αγοράς.

Που να ψάξεις όμως να βρεις τρόπους και να σχεδιάσεις δομές κατάλληλες για πραγματική καλυτέρευση των συνθηκών της εκπαιδευτικής διαδικασίας;

Εκεί φτάσαμε. Πιθανότατα πρόκειται για τη νέα σοσιαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Με τις υγείες μας…

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι