Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Το σχέδιο είναι απλό. Ανοίγεις πολλά μέτωπα, τα αντιμετωπίζεις ξεχωριστά και εν συνεχεία τα στρέφεις το ένα απέναντι στο άλλο, ελπίζοντας να αποδώσει καρπούς η «επιχείρηση». Τούτο πράττει η κυβέρνηση· πλέει «μεθ’ ορμής ακαθέκτου» εναντίον του αποδιοργανωμένου στόλου της ελληνικής κοινωνίας.
Το σχέδιο είναι απλό. Ανοίγεις πολλά μέτωπα, τα αντιμετωπίζεις ξεχωριστά και εν συνεχεία τα στρέφεις το ένα απέναντι στο άλλο, ελπίζοντας να αποδώσει καρπούς η «επιχείρηση». Τούτο πράττει η κυβέρνηση· πλέει «μεθ’ ορμής ακαθέκτου» εναντίον του αποδιοργανωμένου στόλου της ελληνικής κοινωνίας.
Τοποθετεί την ταμπέλα της συντεχνίας στους δημοσίους υπαλλήλους, στους φοιτητές, στα ταξί, στους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στους Δάσκαλους και τους Καθηγητές, στους λιμενεργάτες, μέχρι και στους «άνεργους κατόχους διαμερίσματος» και στη συνέχεια αφού έχει προκαλέσει το μαρασμό, τις συγκρούσεις και το θυμό, τα εκατέρωθεν αναθέματα, κλαδεύει και τινάζει τα ξερόφυλλα.
Η κυβέρνηση εδώ που έχει φτάσει δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει πίσω. Γνωρίζει πως οποιαδήποτε οπισθοχώρηση θα σημάνει την αρχή του τέλους για την πολιτική της ύπαρξη. Πρέπει όχι μόνο να δείχνει σκληρή, αλλά και να αποδειχτεί σκληρή: Δεν έχει σημασία αν θα χαθούν μεροκάματα, δουλειές, εξάμηνα, αξιοπρέπεια, ακόμη και ζωές.
Το προχθεσινό εισαγωγικό άρθρο των Financial Times είναι ενδεικτικό των ορέξεων του συστήματος: «Οι Έλληνες είναι χωρισμένοι: από τη μια τα καλά προστατευμένα και καλά αμειβόμενα κλειστά επαγγέλματα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, κλάδοι που ελέγχονται από καταχρηστικά συνδικάτα και από την άλλη η πλειονότητα εκείνων που δεν συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, που έκανε λόγο για «πόλεμο». Ο ίδιος, μια μέρα πριν, είχε δηλώσει με ενθουσιασμό από το βήμα της Βουλής: «Ευτυχώς που έχουμε τεθεί υπό έλεγχο, γιατί έτσι μπορούμε να τεθούμε και υπό εθνικό αυτό-έλεγχο· και να σωθούμε». Όχι μόνο ακυρώνει την ίδια την πολιτική του υπόσταση, αλλά έρχεται και σε αντίθεση με τα λεγόμενα (όχι με τις προθέσεις) του ίδιου του πρωθυπουργού και του κόμματος του, ενώ σκιαγραφεί με ακρίβεια τα αντίπαλα στρατόπεδα του «πολέμου».
Η μάχη δεν είναι κόντρα στην τρόικα - η μάχη είναι για την τρόικα και με την τρόικα. Στόχος τους οι «πολλοί». Με τους κυρίους που απολαμβάνουν το μαρτύριο της σταγόνας. Με τους «σωτήρες» που γελούν όταν χαρακτηρίζουν «δράμα» τα όσα βιώνουν οι Έλληνες: «Δράμα που ίσως θα έπρεπε να το ζουν κάθε μήνα, διότι αλλιώς οι αλλαγές θα προχωρούν αργά…».
Το ΠΑΣΟΚ έχει «εντολή να κυβερνήσει από το 2009 και για 4 χρόνια». Αυτό δήλωσε ο Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος έχει γίνει πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυπουργού, πιλοτάροντας το βαπόρι στη φουρτούνα.
«Ο άνθρωπος, για τον άνθρωπο είναι λύκος». Το καταλάβαμε - το βιώνουμε ήδη. Ξεχνούν τα λάθη, τις αστοχίες και εκβιάζουν. Εμείς από την άλλη, ως τώρα μετράμε μοναχά απώλειες, υπολογίζουμε τη ζημιά της διακυβέρνησης των τελευταίων δύο χρόνων.
Και ενώ δε ζητήσαμε λογαριασμό, αυτοί μας τον φέρνουν. Άραγε ως γνήσιοι Έλληνες - αν και άφραγκοι - θα βγάλουμε ξανά το πορτοφόλι για να τους κεράσουμε;
Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
