Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Χτυπά το τηλέφωνο - δεν εμφανίζεται αριθμός. Για λίγες μέρες βρίσκομαι στη βόρεια Γερμανία, μα βρίσκομαι και σε δίλημμα: να το σηκώσω ή να το αφήσω να χτυπά, μιας και οι χρεώσεις είναι τσουχτερές. Τελικά, υποκύπτω στην περιέργεια μου και αποδέχομαι την κλήση.
Χτυπά το τηλέφωνο - δεν εμφανίζεται αριθμός. Για λίγες μέρες βρίσκομαι στη βόρεια Γερμανία, μα βρίσκομαι και σε δίλημμα: να το σηκώσω ή να το αφήσω να χτυπά, μιας και οι χρεώσεις είναι τσουχτερές. Τελικά, υποκύπτω στην περιέργεια μου και αποδέχομαι την κλήση.
Στην άλλη γραμμή είναι μια τηλεφωνήτρια: «εκκρεμεί η δόση του στεγαστικού, στα 105 ευρώ» με ενημερώνει και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της η πίεση μου έχει φτάσει σε απαγορευτικά επίπεδα.
«Έχω πληρώσει το λιγότερο 10 ευρώ για να απαντώ στις κλήσεις που έχει πραγματοποιήσει η τράπεζα σας - σε καθημερινή βάση – τις λίγες μέρες που βρίσκομαι στο εξωτερικό» της λέω εκνευρισμένος, για να λάβω την «πληρωμένη» απάντηση: «τι είναι τα 10 ευρώ μπροστά στα χρήματα που μας χρωστάτε;».
Της το «κλείνω» στα μούτρα διερωτώμενος: πως άραγε συμπεριφέρονται σε άλλους, με πολύ μεγαλύτερες οφειλές, δόσεις ή καθυστερήσεις από μένα…
Χτυπά το τηλέφωνο. Ο αριθμός αυτή τη φορά είναι εμφανής και είναι από Γερμανία, από τη χώρα που δεν «τίμησε» φέτος τις διακοπές στα ελληνικά νησιά, αφού η μείωση στις αφίξεις Γερμανών τουριστών ήταν της τάξης του 20%. Στο γραφείο του ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κοιτά τη συσκευή, ιδρώνει – ξεϊδρώνει, μέχρι που αποφασίζει να βάλει το ακουστικό στο αυτί του: «με συγχωρείται δεν είναι ο Γιώργος εδώ. Θέλετε να σας συνδέσω με τον Βαγγέλη» και προωθεί τη γραμμή στον υπουργό Οικονομικών.
Η Άγκελα, αν και μονίμως τσαντισμένη το τελευταίο διάστημα - αφού βλέπει το ένα κρατίδιο μετά το άλλο να χάνεται – κάνει πως δεν καταλαβαίνει και παραμένει στη γραμμή: «Βαγγέλη χρωστάτε. Λοιπόν, για να υπολογίσω… χρωστάτε λεφτά, χρωστάτε εγγυήσεις, χρωστάτε κάτι επιχειρήσεις ‘φιλέτα’, χρωστάτε αποκρατικοποιήσεις» και προσθέτει πριν το ξεχάσει: «Α Βαγγέλη μου… πες του Γιώργου, όταν τον δεις, πώς χρωστάτε και την πολιτική σας επιβίωση».
Ο Βαγγέλης δε μιλά, μα ψύχραιμος σημειώνει: «ότι πεις Άγκελα μου… ότι πεις»…
Σε μια μικρή πόλη κοντά στο νησί «Sylt» στα σύνορα Δανίας και Γερμανίας, έχω κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο που ανήκει σε Έλληνες. Όμορφο μέρος. Έχω να κάνω με σύγχρονους ‘Έλληνες μετανάστες - μόλις 8 χρόνια έχουν στην ξενιτιά. Έφτασα, νιώθοντας για λίγο πως πατώ ελληνικό έδαφος, έστω κι αν η φωνή της «Δέσποινας» στο CD με προσγειώνει κάπως απότομα.
Ειλικρινά, το πρώτο πράγμα που θέλησα να ρωτήσω είναι αν στη νέα τους πατρίδα τους παίρνουν τηλέφωνο παράνομες εισπρακτικές εταιρείες. Ήθελα και να ήξερα, οι δικές τους τράπεζες δρουν σαν τις δικές μας που τσεπώνουν τα περίφημα πακέτα στήριξης από τις τσέπες μας, για… τις τσέπες μας, υποτίθεται. Δίνουν προσωπικά δεδομένα σε άλλους - εκμεταλλευόμενους - εργαζόμενους των 3 άντε 4 ευρώ την ώρα, που αμείβονται για να μιλούν άσχημα σε συμπολίτες τους, για να απειλούν και να φοβερίζουν;
Μπορεί η οικογένεια από τις Σέρρες να με διαβεβαίωσε πως οι τράπεζες εκεί, προς το παρόν δε χρησιμοποιούν παρόμοιες πρακτικές, ωστόσο ο Βαγγέλης και ο Γιώργος έχουν αντίθετη γνώμη. Φταίει η τακτική τους: τα τηλέφωνα χτυπούν και η κυβέρνηση έχει επιλέξει όχι μόνο να τα σηκώνει, αλλά και να στέκεται προσοχή. Μια η Άγκελα, την άλλη ο Νίκολα, την τρίτη οι Τροικανοί. Και να σου… οι τηλεφωνικές επικοινωνίες με τις «αφόρητες» νέες πιέσεις. Ζητούν απολύσεις, νέες περικοπές δαπανών και τη λήψη νέων επιπρόσθετων μέτρων.
Χωρίς να αναγνωρίζουν πως οι πολιτικές που διατάζουν οδηγούν σε ολοένα και βαθύτερη ύφεση. Δεν αναθεωρούν τους στόχους, ούτε τα δικά τους λάθη, μόνο τα μέτρα. Και οι δικοί μας κρατούν το ακουστικό σφιχτά στο αυτί. Δεν χάνουν λέξη, δε λένε κουβέντα…
Παλιότερα, είχα επιλέξει να σηκώνω το κινητό μου τηλέφωνο και να τους χρεώνω πριν πάω να πληρώσω με περίπου τόσα - όσα χρωστούσα στην εκάστοτε δόση. Ήταν και αυτό μια κάποια εκδίκηση.
Τη στερνή φορά που με πήραν τους έκανα εξήγηση στα πλαίσια των διαπραγματευτικών μου ικανοτήτων και δυνατοτήτων. Ζήτησα κιόλας το όνομα μου να σβηστεί από τις λίστες τους. Δε με ξαναπήραν από τότε.
Τώρα πήρα την απόφαση να μην το ξανασηκώσω στους «δανειστές» μου αν δοκιμάσουν. Ευτυχώς εγώ πρόλαβα και πήρα τη... δόση μου.
Όσο για τον Βαγγέλη και τον Γιώργο δε ξέρω τι θα κάνουνε. Ξέρω μόνο πως κάθε φορά που απαντούν στο τηλέφωνο, οι χρεώσεις είναι λίγο τσουχτερές... Αλλά «μπροστά σε αυτά που χρωστάτε…» ε; Τι είναι ένας ακόμη «λογαριασμός» (εκ) τηλεφώνου…
Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
