Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια σύρεται και διασύρεται διεθνώς. Η «ανέσπερη» πατρίδα μας βυθίζεται καθημερινά στον φόβο, το θυμό και την απογοήτευση. Καθημερινά, φτάνουν ειδήσεις για σωρεία δημοσκοπήσεων που διεξάγονται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, με τα αποτελέσματα να είναι αρνητικά - αν όχι επιθετικά - για το «απολωλός πρόβατο» της Ένωσης.
Η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια σύρεται και διασύρεται διεθνώς. Η «ανέσπερη» πατρίδα μας βυθίζεται καθημερινά στον φόβο, το θυμό και την απογοήτευση. Καθημερινά, φτάνουν ειδήσεις για σωρεία δημοσκοπήσεων που διεξάγονται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, με τα αποτελέσματα να είναι αρνητικά - αν όχι επιθετικά - για το «απολωλός πρόβατο» της Ένωσης.
Η «αρχηγία» της χώρας αποδεικνύεται ολίγιστη απέναντι στις απαιτήσεις της εποχής. Το δυστύχημα ωστόσο για εμάς – εκτός όλων των άλλων - είναι πως είτε βρεθούμε εντός, είτε εκτός, είτε στα… «επί τα αυτά μέρη» της Ευρωζώνης, θα έχουμε κάθε φορά να αντιμετωπίσουμε εκτός από τις ηχηρές αδυναμίες μας σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, την εξίσου εκκωφαντική ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας.
Σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, η αποποίηση ευθυνών αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα για τους κυβερνώντες. Εντούτοις, παρατηρούμε ότι στη νέα εποχή, αυτή του Μνημονίου και της δημοσιονομικής επιτήρησης, πέρα από τις συνηθισμένες κατηγόριες στους «κάκιστους» προηγούμενους, επιχειρείται να αποτυπωθεί στους πολίτες η εντύπωση πως για τις σκληρές πολιτικές επιλογές ευθύνονται οι «έξωθεν εντολές».
Το αποτέλεσμα για εμάς ελάχιστη διαφορά έχει. Το κομματικό τομάρι τους προσπαθούν να σώσουν οι μεταπράτες πολιτικών. Με περισσή δουλοπρέπεια προθυμοποιούνται να σπιλώσουν το όνομα της χώρας, μετατρέποντας την με ταχύ ρυθμό στον επαίτη του πλανήτη. Παρόλα αυτά, το δίλημμα: «κάτω το κεφάλι για να πάρουμε τα δανεικά ή αξιοπρέπεια και πείνα» δεν είναι πραγματικό. Είναι αυτό που θέλουν να προτάξουν εξυπηρετώντας νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Παρόμοια η κατάσταση στα πλείστα ευρωπαϊκά κράτη, καθώς λίγοι, ελάχιστοι - κατώτεροι των περιστάσεων εμφανίζονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Οι αγορές δίνουν τον τόνο και όλοι χορεύουν στο ρυθμό τους. Την ίδια ώρα, η Αμερικάνικη «μπουρζουαζία» άρχισε να αντιλαμβάνεται πως τα πράγματα αν συνεχίσουν ανεξέλεγκτα, τότε μια ενδεχόμενη κατάρρευση θα συμπαρασύρει τους πάντες. Ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε να προτείνει τον «Φόρο Μπάφετ» για ανθρώπους που έχουν εισοδήματα υψηλότερα του 1 εκατ. δολαρίων το χρόνο, προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα. Εδώ μονόδρομο αποτελούν οι οριζόντιες περικοπές, τα «χαράτσια», οι απολύσεις, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Ούτε την φοροδιαφυγή είναι ικανοί να χτυπήσουν, ούτε να επαναφέρουν τα εκατοντάδες δισ καταθέσεων από το εξωτερικό, ούτε να φορολογήσουν το μεγάλο κεφάλαιο.
Σε μια χρονική περίοδο που ισοπεδώνονται οι εργασιακές σχέσεις, που η ανεργία και η ύφεση καλπάζει, που ο οικονομικός εισπρακτικός εκβιασμός τείνει να αποτελέσει τον κανόνα, δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος. Γι' αυτό καταγράφονται ευθύνες και στην Αριστερά. Ο Τσίπρας από το βήμα της ΔΕΘ σωστά σημείωσε πως: «οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα, ώστε να μετατρέψουμε την κοινωνική πλειοψηφία και σε πολιτική πλειοψηφία. Αλλιώς, να σας το πω καθαρά, δεν έχουμε λόγο ύπαρξης».
Οι ιστορικές εξελίξεις μας ξεπερνούν. Η συστράτευση της Αριστεράς, όπως είχε συμβεί και παλιότερα, θα μπορούσε να αναπτύξει τέτοια δυναμική ικανή να καθορίσει τις εξελίξεις, να ανακινήσει διεργασίες και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη απέναντι στα δύσκολα. Δεν αποτελεί εκτίμηση, μα βεβαιότητα. Αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα, με το συνδικαλιστικό κίνημα σε ανυποληψία, χωρίς ισχυρές αντιστάσεις – αντίβαρο στον βομβαρδισμό, είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθεί το αντίπαλον δέος. Αλλιώς θα είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε τη «δημοκρατία» και την «αλληλεγγύη» τους. Και η Αριστερά θα έχει συμβάλει σε αυτό… Έστω και με την ατολμία της.
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
