Γράφει ο Κώστας ΜερκουράκηςΣτο προχθεσινό δελτίο ειδήσεων του Mega, καλεσμένος «παραθυριστής» ήταν ο υπουργός ανάπτυξης Μ. Χρυσοχοίδης. Όποιος περίμενε λοιπόν να γίνει εκ σοφού σοφότερος από τη συγκεκριμένη παρέμβασή του, και μάλιστα λίγες ώρες πριν από την κρίσιμη τηλεσυνδιάσκεψη του πρωθυπουργού, είδε το όνειρο του να γίνεται πραγματικότητα, καθώς από την ολιγόλεπτη συνομιλία μάθαμε πολλά και σημαντικά.
Καταρχάς, ο υπουργός (υπ)Ανάπτυξης μιλώντας ειλικρινώς, αν και όχι και τόσο «σοσιαλιστικώς», τόνισε –προς έκπληξιν της δημοσιογραφικής ομάδας– πως τα μέτρα στρέφονται επί δικαίων και αδίκων. Τούτο αναφώνησε ο υπουργός: «το νέο ειδικό τέλος είναι άδικο» – για το γεγονός αυτό, όμως, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει και πολλά: «Έξωθεν εντολές μας οδηγούν στις σκληρές αποφάσεις», είπε. Κάτι σαν delivery ιδεών κατ’ οίκον.Μας κυβερνούν μεταπράτες πολιτικών. Αυτό υποστηρίζει τουλάχιστον με τα λεγόμενα του ο Μ. Χρυσοχοίδης. Για το ίδιο επιχείρησε να μας πείσει την προηγούμενη εβδομάδα και ο αδελφός του πρωθυπουργού, Ν. Παπανδρέου, εγκαλώντας μάλιστα πολιτικούς και πολίτες που αντιδρούν, διότι «εδώ και τριάντα περίπου χρόνια είναι γνωστό το πρόγραμμα λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ σε όσες χώρες αναγκάζονται να πάνε σε αυτό για να μην χρεοκοπήσουν». Συγγνώμη, αλλά ο Γ. Παπανδρέου δεν ήταν αυτός που εκχώρησε την εθνική κυριαρχία της χώρας μας πέρυσι, από το νησί;
Κανείς από το πάνελ δεν βρέθηκε, βεβαίως, να ρωτήσει –έστω ρητορικά– γιατί τους έχουμε τοποθετήσει «πάνω στα κεφάλια μας». Την κοπτοραπτική, τη συνεχή επιβολή νέων φόρων, τις απολύσεις, μπορεί να τις αποφασίσει ακόμη κι ένα(ς) μωρό(ς) παιδί. Όταν πάλι ο υπουργός ρωτήθηκε για τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης, ο ίδιος απάντησε αφοπλιστικά, αν όχι οργισμένα: «Δεν μειώσαμε κατά 100.000 χιλιάδες τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο;». Το μόνο, λοιπόν, που έχει να υπερηφανεύεται η κυβέρνηση είναι ότι αύξησε κατά πολύ την ανεργία, αφήνοντας ταυτόχρονα γυμνή την Παιδεία και την Υγεία με χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις, προκειμένου να τοποθετήσει σε τομείς κορεσμένους δικά της παιδιά. Η πλάκα είναι πως αυτοί, οι δικοί τους, τώρα θα τους «φάνε».
Η αμερικανική «μπουρζουαζία» κοιτά πιο μπροστά από την αντίστοιχη δική μας. Βλέπει την κατάρρευση να έρχεται και γνωρίζει καλά πως πιθανότατα θα τους συμπαρασύρει. Δεν είναι τυχαίο πως ο μεγιστάνας Μπάφετ ζητά αλλαγή πολιτικής και διεκδικεί μεγαλύτερη φορολόγηση για τους πλούσιους (!): «Οι βουλευτές στην Ουάσιγκτον αισθάνονται υποχρεωμένοι να μας προστατεύουν, λες και είμαστε είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση», λέει ο ευφυής, αν μη τι άλλο, δισεκατομμυριούχος. Οι δικοί μας, πάλι, δεν είναι ικανοί να προστατεύσουν όχι εμάς, αλλά ούτε καν το σύστημα «επιβίωσης» και αναπαραγωγής τους.
Μόνοι πιστοί, οι «πυλώνες» της ενημέρωσης. Για τους τελευταίους φαντάζει μονόδρομος η επιλογή του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ο υπουργός μιλούσε για ελλείμματα, οι (τηλε)δικαστές αναρωτιούνταν γιατί δεν προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις. Ο υπουργός μιλούσε για κοστοβόρο δημόσιο, οι (τηλε)δικαστές απορούσαν γιατί δεν προχωρά το «ξαλάφρωμα» του δημοσίου. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση έβαζε «λουκέτο» και επίσημα στην ΕΤ1, οδηγώντας εκατοντάδες συναδέλφους (τους) στην ανεργία. Ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, λοιπόν...
Δεν υπάρχει περίπτωση με τέτοιες πολιτικές να γλιτώσουμε την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, να αποφύγουμε κι άλλες «μεταρρυθμίσεις», το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την περαιτέρω λεηλασία από τις αγορές. Θα πρέπει να υποστούμε τη δημοκρατία τους: από δω και πέρα θα πηγαίνουμε αγκαζέ με «manager», είτε αυτοί εγκατασταθούν στα πανεπιστήμια, είτε σε νοσοκομεία ή ακόμη και στον κυβερνητικό θώκο.
Αυτό το μέλλον μας προετοιμάζουν. Είτε παραμείνουμε εντός, είτε βρεθούμε εκτός ή ακόμα και «επί τα αυτά μέρη». Με ευρώ ή με δραχμή. Αν δεν αλλάξει κάτι γρήγορα, αν δεν χτιστούν κινήματα και αντιστάσεις. Αν δεν βρεθεί επειγόντως το αντίπαλό δέος στους «ολίγιστους» που κάνουν πως μας κυβερνούν.
Υ.Γ.: Κυκλοφορούσε ως ανέκδοτο, αλλά τελικά δεν ήταν αστείο: Μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα πρόκειται να κυκλοφορήσει "πακέτο" με DVD που θα περιέχει τα βιβλία όλων των τάξεων...
Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Δημοσιεύτηκε στο RedNoteBook
