Μια ωραία ταξόσφαιρα…

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Αφόρητη ζέστη. Μπήκα στο ταξί, που δεν ήταν ταξί ή πιο σωστά ήταν κίτρινο, δεν είχε σημαία και δε θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί, μιας και χιλιάδες συνάδελφοί του βρίσκονταν στο Σύνταγμα. Εγώ περίμενα στη στάση του λεωφορείου και εκείνο σταμάτησε μπροστά μου. Ένας «ιδιοκτήτης ταξί» - ναι από αυτούς που δείχνουν τα δελτία το βράδυ - γέρνει στο κάθισμα του συνοδηγού και πίσω από το τζάμι με ενημερώνει πως μπορεί να με μεταφέρει στον προορισμό μου. Δεν έδειχνε βάρβαρος, ούτε τόσο τρομακτικός όσο τον παρουσιάζουν τα «παράθυρα» και έτσι δεν αρνήθηκα της αναπάντεχης προσφοράς. Αμάρτησα το ξέρω, παραμερίζοντας τους ηθικούς φραγμούς μου - καταπατώντας την ταξική μου συνείδηση.

Ελληνικά πανεπιστήμια - μεσοπρόθεσμη τραγωδία

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Διαβάζω τα στατιστικά που έφεραν πριν δύο χρόνια έξι ελληνικά πανεπιστήμια στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάτξης την ίδια ώρα που υπάρχουν περισσότερα από 12.000 πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Μαθαίνω για την πρόσφατη επιτυχία του Ε.Μ.Π. που κατατάχθηκε στη 17η θέση μεταξύ των 100 καλύτερων ερευνητικών ιδρυμάτων στην Ευρώπη. Αναλογίζομαι πως είμαστε τελευταίοι στις δαπάνες για την παιδεία και την έρευνα σε ποσοστά, σε σχέση με την ΕΕ των 27. Τέλος, μετρώ τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις που «τόλμησαν» οι διαδοχικές κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ στο χώρο της  ανώτατης εκπαίδευσης και καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Στα ελληνικά πανεπιστήμια γίνεται πραγματικά καλή δουλειά, μόνο που κανείς - μα κανείς από τους κυβερνώντες δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για την Παιδεία σε τούτο τον τόπο.

Κανόνια νερού ετοιμάζει η ΕΛ.ΑΣ.

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Κάθε φορά που ξεσπούν κοινωνικές αναταραχές, τα κράτη αντί να αλλάζουν «πολιτική ρότα» αναζητώντας πολιτικές αντίθετες στις επιθετικές επιλογές που διαστέλλουν την κοινωνική δυσαρέσκεια, αναλώνονται μοναχά στην εύρεση τρόπων διεύρυνσης της καταστολής. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. εξετάζει το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης οχήματος που διαθέτει κανόνια νερού, ειδικό για τη διάλυση πολυπληθών συγκεντρώσεων. Το όνομα αυτού: «Αίας» - μιας και η δημιουργικότητα των Ελλήνων δε σταματά στην αγορά τέτοιων «υπερόπλων».

Παραεμπόριο και η τρύπα του όζοντος

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

 Πριν λίγες μέρες ήταν τα «τσαντίρια» των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, παλιότερα οι πορείες των «τεμπέληδων». Στο επιλεκτικό κατηγορητήριο όμως υπήρχε πάντα σε περίοπτη θέση το παραεμπόριο. Το Σάββατο (17/7) τέθηκε σε εφαρμογή νόμος που επιτρέπει στους ελεγκτικούς μηχανισμούς να καταστρέφουν με ανεξίτηλα σπρέι την «πραμάτεια» των κάθε λογής εξαθλιωμένων μικροπωλητών που ψάχνουν τρόπους επιβίωσης. Το συγκεκριμένο μέτρο - γαλλικής προέλευσης – ακολουθεί την πεπατημένη των κατασχέσεων που εφάρμοσε αναποτελεσματικά τόσα χρόνια η ΕΛ.ΑΣ. αλλά και η Δημοτική αστυνομία. Η πάταξη του παραεμπορίου φυσικά δεν επετεύχθη κι έτσι το κράτος θέλοντας να αποφύγει τις χρονοβόρες και ζημιογόνες διαδικασίες των κατασχέσεων αποφάσισε να αρχίσει τα γκράφιτι που δε κοστίζουν και είναι δημιουργικά.

Η Ελλάδα επ' ενεχύρω

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Στην Ελλάδα του Μνημονίου οι εμπορικοί δρόμοι όλης της χώρας γέμισαν άδειες σκονισμένες τζαμαρίες. Τους τελευταίους μήνες όμως, στη θέση των λουκέτων ξεφυτρώνουν μικρά μαγαζιά στο χρώμα του λεμονιού, αφίσες πλήρεις υποσχέσεων, προσφορές – προσκλητήρια για όσους διαθέτουν μικρές χρυσές «περιουσίες» αλλά όχι χρήματα. Τα ενεχυροδανειστήρια ή αλλιώς οι μοντέρνοι «Σαράφηδες» επιστρέφουν δυναμικά. Το 1998 σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Αστυνομικής Διευθύνσεως Αττικής, στο Λεκανοπέδιο λειτουργούσαν 84 νόμιμα ενεχυροδανειστήρια. Εν έτει 2011, τα στοιχεία δείχνουν τριπλασιασμό των με κρατική άδεια καταστημάτων, και υπερδιπλασιασμό των παράνομων. Παράλληλα, υπάρχει πάντα και η επιλογή του Κρατικού Ενεχυροδανειστήριου, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και λειτουργεί από το 1933, ενώ στο κόλπο μπαίνουν δυναμικά, μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που μυρίστηκαν τα μεγάλα περιθώρια κέρδους.

Η πεμπτουσία του δακρυγόνου

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

 Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά χημικά μέσα καταστολής στη χώρα μας, για την αντιμετώπιση και των έλεγχο των διαδηλώσεων. Τα δακρυγόνα που χρησιμοποιεί η αστυνομία θα έπρεπε πιο σωστά να ονομάζονται «ασφυξιογόνα», καθώς ο προορισμός τους είναι να προκαλέσουν πανικό, να εμποδίσουν την αναπνοή και πάντως σίγουρα όχι να προκαλέσουν απλά δάκρυα στα μάτια.

Πολιτικό θράσος - θηλιά στο λαιμό μας

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
 
Στις αρχές ήταν τα διλήμματα. Τοποθετούσαν επιθετικά διλήμματα στους πολίτες επιμελώς, για να αποσπάσουν με εκβιαστικό τρόπο τη συναίνεση. Δεν τα κατάφεραν. Στη συνέχεια αποφάσισαν να πάρουν το πράγμα επάνω τους, μιλώντας για αξιοπρέπεια. Ο Μισέλ Μονταίν, Γάλλος σκεπτικιστής, έγραψε για τη λέξη αξιοπρέπεια: «Είναι σαν το ποτάμι: όσο πιο βαθύ είναι, τόσο λιγότερο θόρυβο βγάζει».