Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Κουβαλά ευχάριστα και δυσάρεστα νέα το «προξενιό» του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία, για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς που παρακολουθούμε αποσβολωμένοι επί 24ώρου βάσεως και για σχεδόν μια εβδομάδα ποιος θα είναι τελικά αυτός που θα αναλάβει να μας «σώσει» το αμέσως επόμενο διάστημα.
Ας ξεκινήσουμε από το άσχημα νέα: Όσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ είναι δεδομένο πως κερδίζει χρόνο προκειμένου να ανασυνταχθεί. Κατάφερε να «ξεφορτωθεί» -με παραίτηση και όχι με απόλυση- τον «αποτυχημένο»… προπονητή – «όνομα» και ελπίζει πως στους επόμενους 4 μήνες θα καταφέρει να συμμαζέψει λίγο τα ποσοστά του. Του δίνεται μάλιστα η ευκαιρία να παίξει σύντομα –έστω και σε επανάληψη- το χαρτί της «επανεκκίνησης» με έναν φέρελπι στην ηγεσία του κόμματος, που λίγο πολύ όλοι φανταζόμαστε ποιος μπορεί να είναι.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο ο στόχος επετεύχθη, έστω κι αν αυτό πραγματοποιήθηκε με απώλειες. Από την πρώτη στιγμή υπήρχε μια μόνο προοπτική για το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θέλει να αποβάλει από πάνω της αυτόν τον τίτλο όσο το δυνατόν πιο σύντομα: Να μπει στο τραπέζι, με δεσμευτικούς όρους, μια ημερομηνία - ένα χρονοδιάγραμμα διεξαγωγής εθνικών εκλογών. Μετά τα συνεχή «στραπάτσα» (αποκάλυψε τη μελλοντική συναίνεση της… στα σκληρά μέτρα που θα μας ζητηθούν, σύρθηκε κάτω από την πίεση της Διεθνούς Κοινότητας και των εγχώριων ΜΜΕ σε συγκυβέρνηση) της δίνεται τουλάχιστον η δυνατότητα να «παίξει» το χαρτί της ώριμης και υπεύθυνης παράταξης. Ίσως είναι και το μοναδικό χαρτί στο οποίο μπορεί να ελπίζει η ΝΔ, απευθυνόμενη σε ένα συντηρητικό – φοβισμένο κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να το ασπαστεί. Όπως επίσης και να δοκιμάσει να διαχειριστεί επικοινωνιακά - ενδεχόμενη επικοινωνιακή επιτυχία στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Πάμε στα καλά νέα τώρα: Την βάφτισαν «μεταβατική», άλλοι την αποκαλούν κυβέρνηση «συνεργασίας», όπως και να έχει όμως, από χθες το βράδυ η παράσταση μας τελείωσε. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι δύο εταίροι του δικομματισμού στήριξαν το οικοδόμημα τους όχι πάνω στις πολιτικές διαφορές(;), ούτε στις αλλιώτικες ιδεολογικές αφετηρίες ή απολήξεις των πολιτικών τους, αλλά στο χρώμα της «φανέλας», στη «συνθηματολογία» και στο ηγετικό προφίλ του εκάστοτε εκλεκτού τους.
«Λευκός καπνός» βγήκε χθες από το Προεδρικό Μέγαρο, γιατί «κάηκε» το βασικό ιδεολόγημα πάνω στο οποίο στηρίζεται το πολιτικό μας σύστημα. Κι αφού τα κατάφεραν –ή μήπως αναγκάστηκαν- και τοποθέτησαν εαυτούς δίπλα-δίπλα στο «κάδρο της συνενοχής» δίνουν την ευκαιρία στην Αριστερά να διεκδικήσει και να πετύχει αναβαθμισμένο ρόλο για εκείνη. Για όποιον δεν το κατάλαβε, από χθες η Αριστερά στο σύνολο της αποτελεί και επίσημα τη μόνη αντιπολίτευση. Εξάλλου, εδώ και τόσο καιρό το λέγαμε πως κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να απαντήσει όχι πάνω σε εικασίες, ή σε πλαστά - θεωρητικά διλήμματα αλλά στην ίδια την πραγματικότητα.
Τι ακριβώς περιμένει η Αριστερά;
Ανάμεσα στα δύο «μεγάλα» κόμματα διαφορές δεν υπάρχουν. Κι αν αυτές κάπου – κάπως – κάποτε υπήρχαν, εδώ και χρόνια έχουν πάψει να υφίστανται, αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιμετώπισαν τα όποια προβλήματα διαχειριστικά. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και η Αριστερά οφείλει να απαντήσει πολιτικά στη σημερινή κρίση και να δώσει εναλλακτική προοπτική διεξόδου.
Γιατί όταν οι μάσκες πέφτουν, πέφτουν για όλους. Και τότε αρχίζει το χειροκρότημα. Μόνο στις περιπτώσεις που η παράσταση ήταν καλή όμως…
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
