Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα της χθεσινής ημέρας; «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ» και εξακολουθεί να διατηρεί τα αντανακλαστικά εκείνα που του επέτρεψαν να «γαντζωθεί» επί πολλά χρόνια στην εξουσία. Για όποιον δεν το κατάλαβε, χθες, ΠΑΣΟΚ και Παπανδρέου αποκόμισαν σημαντικά οφέλη μέσα από μια περιπέτεια που λίγες ώρες πριν, έμοιαζε αδιέξοδη.
Όχι μόνο κατάφεραν να αποσπάσουν τη συναίνεση της ΝΔ στην υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, αλλά το πέτυχαν και με μηδενικά ανταλλάγματα, αφού το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης κι ο Σαμαράς συγκεκριμένα, μέσα στην παραζάλη και τη «δίψα» για εξουσία φρόντισε να δηλώσει πρόωρο παρών στο μέτωπο των Μνημονιακών δυνάμεων.
Και μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να μην «απέκλεισε τίποτα» σχετικά με τις μελλοντικές διακομματικές πολιτικές «συνευρέσεις», ωστόσο, δεν ξεκαθάρισε μήτε δεσμεύτηκε για τίποτα. Και μοιάζει εξαιρετικά αμφίβολο να προχωρήσει σε αυτοαναίρεση, από τη στιγμή μάλιστα που εξασφάλισε την πολυπόθητη στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου, την ίδια ώρα που γνωρίζει πως και οι περισσότεροι βουλευτές του τρομάζουν στην ιδέα μιας εκλογικής αναμέτρησης που θα τους αφήσει «εκτός».
Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει αν υπάρχει παρασκήνιο πίσω από τη στήριξη Βενιζέλου, ούτε αν ισχύουν τα δημοσιεύματα του δημοσιογραφικού πρακτορείου Reuters που μεταδόθηκαν αργά χθες το βράδυ και μιλούσαν για «συμφωνία Παπανδρέου με υπουργούς για παραίτηση μετά τη ψήφο εμπιστοσύνης». Παρόλα αυτά, η απόσυρση της ιδέας για δημοψήφισμα, φανερώνει πως ο πρωθυπουργός ενδιαφέρεται για την «καρέκλα», παρά τις δηλώσεις περί του αντιθέτου. Όσο για τα χειροκροτήματα τύπου «standing ovation» που εισέπραξε με το πέρας της τελευταίας ομιλίας του στην ολομέλεια της Βουλής, μοιάζουν λυτρωτικά για τον ίδιο και προειδοποιητικά για τους μνηστήρες της διαδοχής.
Επικοινωνιακά η χθεσινή ημέρα είχε θετικό πρόσημο. Τα πολιτικά επίδικα όμως παραμένουν και η κατρακύλα της πολιτικής ποιότητας του «Κινήματος» γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Η εικόνα της διχασμένης Κοινοβουλευτικής Ομάδας που αποτυπώθηκε για πολλοστή φορά και σε όλο της το μεγαλείο, οι ύβρεις και οι επίδοξοι διάδοχοι που «έσπευσαν» να στοιχηθούν, δε μπορούν να σβηστούν από τον πρόσκαιρο θόρυβο των επιδοκιμασιών.
Όσο για το βασικό πολιτικό πισωγύρισμα του πρωθυπουργού, η απόφαση του, δηλαδή, να πάρει πίσω το δημοψήφισμα, έμεινε ασχολίαστη τόσο από τα ΜΜΕ, όσο κι από τους βουλευτές του δικομματισμού. Η ανακολουθία λόγων και πράξεων καταδεικνύει -ακόμη και σε αυτούς που διατηρούσαν αμφιβολίες- πως ο Παπανδρέου αδιαφορεί πλήρως για την άποψη του πληθυσμού, πράγμα που τον καθιστά «επικίνδυνο» πολιτικά.
Παράλληλα, αποδεικνύει πως η απόφαση του αυτή δεν ήταν συνειδητή –αυτό το ξέραμε- αλλά τυχοδιωκτική. Όσο για τις εκλογές που ίσως δεν θα έρθουν, θα μείνουν σενάρια επί χάρτου ακριβώς επειδή η αγάπη για το κοινοβουλευτικό έδρανο ήταν που ώθησε τις όποιες συνομιλίες.
Λάθη επί λαθών, αλλά υπήρξε και κάτι θετικό σε όλα αυτά. Άθελα του, ο Παπανδρέου πραγματοποίησε ένα άτυπο δημοψήφισμα - μια εντός κοινοβουλίου έρευνα, η οποία ανέδειξε τις προθέσεις των λειτουργών της Δημοκρατίας: Βουλευτές που δεν ήθελαν δημοψήφισμα για να ρίξουν τον πρωθυπουργό και άλλοι που πόνταραν σε αυτό και τώρα σιωπούν. Βουλευτές αυτοαποκαλούμενοι ως «αντιμνημονιακοί» που προδόθηκαν μόνοι τους. «Πρόθυμοι» (και) σε μικρότερα κόμματα που έμειναν με την προθυμία...
Λίγοι – ελάχιστοι διασώθηκαν από αυτό το τοξικό μίγμα. Η «μίνι δημοσκόπηση» του πρωθυπουργού ήταν περισσότερο χρήσιμη από το πολυθρύλητο δημοψήφισμα. Είδαμε ξεκάθαρα τι πρεσβεύει ο καθείς εκεί μέσα – τι δουλειά κάνει… Διαφωνεί κανείς;
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
