Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: «Το χαλασμένο φωτοτυπικό»
Την τελευταία φορά που παρήλασα ήμουν στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Ο κεντρικός δρόμος της πόλης είχε εκκενωθεί από την προηγούμενη νύχτα, τα συνεργεία του Δήμου είχαν φροντίσει να χαράξουν φρέσκες γαλάζιες και κίτρινες γραμμές για τους μαθητές, ενώ η εξέδρα των «επισήμων» – αποτελούμενη από ξύλινες τάβλες, μπλε καρέκλες και μια μικρή τέντα - είχε στηθεί με κάθε επισημότητα στο μέσο περίπου της μικρής προκαθορισμένης διαδρομής.
Οι οδηγίες ήταν σαφείς: Να στρέψουμε το κεφάλι προς τη μεριά των αξιωματούχων με «αυστηρές» - «επιθετικές» κινήσεις. «Αλύγιστοι κι αγέλαστοι». Τουλάχιστον αυτό έχει αποτυπωθεί στο αδύναμο μνημονικό μου.
Δεν θυμάμαι ποιοι «καρεκλολάγνοι» κάθονταν εκεί. Η μνήμη μου συγκρατεί πετραχήλια κι αστέρια μόνο. Τα «περίφημα νιάτα του έθνους», όμως, κάναμε το καθήκον μας και «τιμήσαμε» τους κυρίους, ακριβώς όπως πρόσταζε το πρωτόκολλο.
Στο τέλος της «παράστασης» μας υποδέχτηκε με χειροκροτήματα γεμάτα φιλοφρονήσεις, ο αντιδήμαρχος Παιδείας. Είχε έναν καλό λόγο για το κάθε σχολείο. Για το δικό μας που αντιμετώπιζε προβλήματα αφότου είχε χαλάσει το φωτοτυπικό, εκτός από όμορφες λέξεις, είχε και ευχάριστα νέα.
Ο Δήμος, μας είπε, «έχει αποφασίσει να αντλήσει κονδύλια για την αγορά ενός καινούργιου φωτοαντιγραφικού μηχανήματος» και το χειροκρότημα που ακολούθησε από μαθητές και γονείς, ήταν απλόχερο.
Η εξέδρα και οι «επίσημοι» ήταν «στην ώρα τους», το φωτοτυπικό, ωστόσο, δεν ήρθε ποτέ – τουλάχιστον μέχρι που προβιβάστηκα για το Γυμνάσιο.
Κάπως έτσι, με φωτοτυπικές υποσχέσεις και χειροκροτήματα «τιμήθηκε η ιστορική μνήμη...».
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: «Εκλογικές συνευρέσεις»
Πριν από ένα χρόνο βρέθηκα στον ίδιο δρόμο, εκεί που για πρώτη φορά έγινα «μάρτυρας» υποσχέσεων εκ μέρους των «επισήμων». Θεατής πια, μα και περισσότερο «υποψιασμένος» για το τι θα έπρεπε να αναμένω, δεν είχα καμία όρεξη να κοιτάξω προς τη μεριά του «πάλκου».
Αν δεν πας να τους βρεις όμως, θα έρθουν εκείνοι σε σένα. Μια γελαστή κυρία με πλησίασε και μου παρέδωσε το προεκλογικό «υλικό» ενός υποψηφίου του δικομματισμού για την περιφέρεια της Αττικής.
Το πήρα και το διάβασα από σεβασμό στο… φωτοτυπικό που το τύπωσε. Θέλησα, για μια ακόμη φορά, να γίνω αυτόπτης μάρτυρας των υποσχέσεων των «επισήμων».
Η παρέλαση τελείωσε. Τα περισσότερα προεκλογικά φυλλάδια βρέθηκαν πεταμένα στην άσφαλτο.
Οι οδοκαθαριστές έπιασαν δουλειά κι ο κόσμος αποχώρησε. Έφυγαν και οι κάμερες που όπως κάθε χρόνο, έτσι και πέρυσι φρόντισαν να ρωτήσουν τα πιτσιρίκια ένα προς ένα «αν ξέρουν τι είχε συμβεί την 28η Οκτωβρίου».
Αμφιβάλλω πόσοι «έξυπνοι» ρεπόρτερ γνωρίζουν. Αμφιβάλλω πόσοι απ’ αυτούς κατάλαβαν ποτέ πως τα σχολικά βιβλία μας «κερνούν» εδώ και δεκαετίες «μασημένες» αλήθειες.
Οι καφετέριες και τα ταβερνεία των γύρω δρόμων γέμισαν – οι καταστηματάρχες που περίμεναν από καιρό την αργία για να δουλέψουν, είδαν επιτέλους «γαλανό-άσπρη» μέρα.
Κάπου εκεί, μεταξύ οίνου, μεζέδων και εκλογικών μπροσούρων «τιμήθηκε η ιστορική μνήμη...».
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ: «Εικόνες ‘ντροπής’…»
«Μειοψηφίες» χιλιάδων βγήκαν στους δρόμους.
Στόχος, οι υποσχέσεις. Στόχος και οι καρέκλες των «επισήμων». Με «αυστηρές» - «επιθετικές» κινήσεις από «αλύγιστους και αγέλαστους».
Τι κι αν προσπάθησαν «κάποιοι» να παραποιήσουν την ουσία της διαμαρτυρίας των πολιτών. Τι κι αν προτίμησαν να «συγκρουστούν» με τον καθρέπτη τους, πραγματοποιώντας μονόλογους καταδίκης και αφορισμών.
Τι κι αν μας ενημέρωσαν πως για πρώτη φορά στα χρονικά, «δεν τιμήθηκε η ιστορική μνήμη».
Μια ακόμα σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Νωρίς εφέτος...
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
