Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Δύο διαφορετικές πραγματικότητες - δύο εκ διαμέτρου αντίθετες «εικόνες», σχηματοποιούνται αργά και σταθερά στο κάδρο της Ελλάδας του σήμερα. Στη μια γωνία, η πραγματικότητα της Κυβέρνησης και των Δανειστών (της) και στην άλλη άκρη, η πραγματικότητα της σκληρής καθημερινότητας που «δοκιμάζει» μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού.
Κάθε μέρα που περνά, η απόσταση ανάμεσα στα διαφορετικά αυτά σύμπαντα φαίνεται πως διευρύνεται. Όσο αυτό συμβαίνει, όσο αποκλίνουν, δηλαδή, οι δύο «εικόνες», τόσο περισσότερο ρευστές γίνονται οι ισορροπίες ανάμεσα στην Ελλάδα του χθες και την Ελλάδα του αύριο.
Το ευτύχημα - το οποίο παραμένει συγχρόνως και επίδικο – για εμάς, είναι πως αυτός που κινδυνεύει, δεν είναι άλλος από το «σύστημα» εξουσίας, που μας οδήγησε σε οριακό σημείο.
Καθημερινά, στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως στο πλαίσιο της ρεαλιστικής αναχαίτισης της οικονομικής επίθεσης, αναπτύσσονται ισχυρά κινήματα ανυπακοής, που με την παρουσία τους δημιουργούν μια παράλληλη – και εφαρμόσιμη - προσέγγιση των πραγμάτων.
Η κυβέρνηση, άθελα της, οργανώνει τις αντιστάσεις απέναντι στην ίδια της την ύπαρξη. Βασικό ρόλο σε αυτό παίζει και η ανικανότητα της. Παρόλα αυτά, το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πείραμα που ξεκίνησε την εφαρμογή του στην μικρή Ελλαδίτσα, πιθανότατα με πλαστά στοιχεία, με καθοδηγούμενες πιέσεις και υπερβολές, φυλλορροεί και ίσως εξελιχτεί σε φιάσκο.
Με «πρόστυχα» εισπρακτικά μέτρα, όπως εκείνα που απειλούν να βυθίσουν τα ελληνικά νοικοκυριά στο σκοτάδι, ουσιαστικά επιταχύνουν τις διαδικασίες… «αποπομπής» τους.
Απλοί πολίτες από την Βέροια ξεκίνησαν να επανασυνδέουν το κομμένο ρεύμα από νοικοκυριά που αδυνατούσαν να πληρώσουν, ενώ παρόμοιες ειδήσεις καταφθάνουν από διαφορετικούς νομούς της χώρας. Χιλιάδες εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι καίνε μαζικά τα χαράτσια έξω από τις ΔΟΥ όλης της χώρας. Μαθητές γυρνούν πίσω τα CD που τους παρέδωσε το υπουργείο Παιδείας αντί βιβλίων.
Το κυριολεκτικό «τέλος» - ακίνητης περιουσίας, που αποτελεί επίσημα ψηφισμένο νόμο, αμφισβητήθηκε προ ημερών από τον Α. Τσίπρα, βουλευτή, αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος και θεσμικά «δεσμευμένο» πολίτη. Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ «αδειάζουν» τις κυβερνητικές απειλές, ενημερώνοντας πως δεν πρόκειται να τις εκτελέσουν.
Η ανυπακοή παίρνει θέση στο καθημερινό λεξιλόγιο του Έλληνα. Ο φόβος - αίσθημα παραλυτικό - που έχει κυριεύσει τους πολίτες καθιστώντας τους ανενεργούς, μετατρέπεται τελικά σε κίνηση. Με αφορμή την «επέλαση βαρβαρότητας», την επανειλημμένη παράκαμψη του Συντάγματος, την εθελόδουλη στάση του Πασοκ, επαναπροσδιορίζεται ο κοινωνικός αξιακός χάρτης.
Κι ο πρωθυπουργός επιμένει να γυρνοβολάει για να εισπράττει χειροκροτήματα από τους Γερμανούς Βιομηχάνους, επειδή «δεν τον ενδιαφέρει αν οι πολίτες είναι μαζί του ή όχι». Ειρωνεία τραγική: ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» αδιαφορεί για τη λαϊκή βούληση.
Αναρωτιούνται οι καλοθελητές της κυβέρνησης τι θα συμβεί «αν όλοι όσοι αμφισβητούν ψηφισμένες από τη Βουλή ρυθμίσεις, αποφασίσουν να μην τις εφαρμόζουν». Τρομάζουν στην ιδέα ο κόσμος να τερματίσει τη σιωπή του. Τρομοκρατούνται γιατί δε θα προλάβουν να ξεπουλήσουν το δημόσιο πλούτο. Πανικοβάλλονται, μήπως και ξεκόψουμε από το (δικό τους) χρεοκοπημένο χθες. Ωστόσο, χωρίς αυτήν την επίπονη διαδικασία, πολύ δύσκολο θα αντικρίσουμε το (δικό μας) αύριο.
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
