Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Το γεγονός των ημερών: Ψήφισαν, λέει, το νέο τέλος ακίνητης περιουσίας οι εκατόν πενήντα τέσσερις (154) και μια (1). Άλλη μια ψηφοφορία «πάνω τα χεράκια - κάτω τα χεράκια», με μπόλικο πολιτικό «μασάζ» και προπάντων χωρίς «απώλειες».
Η ειδησεογραφία ασχολήθηκε - κατ' αποκλειστικότητα - με την ευτυχή κατάληξη της ψηφοφορίας. Ο κόσμος πάλι όχι. Υποψιάζομαι πως οι περισσότεροι αρκέστηκαν απλά και μόνο, στο να κοιτάξουν απαθέστατα τον τίτλο. Η είδηση που σκαρφάλωσε μέσα σε λίγες ώρες στις πρώτες θέσεις αναγνωσιμότητας ήταν άλλη: «Πως θα υπολογίζεται το νέο ‘τέλος’ ακίνητης περιουσίας». Αυτή μάλιστα. Είναι από εκείνες, που ξέρεις όταν τις γράφεις πως θα προκαλέσουν πάταγο.
Γιατί, ο κόσμος ψάχνεται, μετρά – ξαναμετρά. Διαβάζει και υπολογίζει. Αποκτά γνώσεις και δεξιότητες πάνω σε πολύπλοκες λογιστικές πράξεις, που σχετίζονται με την παλαιότητα, τα τετραγωνικά και την αντικειμενική αξία. Πριν προλάβει να σηκώσει κεφάλι, έρχεται κι άλλος λογαριασμός.
Ο νεολαίος που διασχίζει όλη την Αθήνα με τα πόδια για να φτάσει στη σχολή του, κοιμάται και ξυπνά με το παράπονο στην «προσευχή» του: Θα ήθελε να είναι συνταξιούχος, ή να ανήκει κι αυτός στις «ευπαθείς ομάδες», μπας και γλιτώσει λίγα από το χαρτζιλίκι του. Ή τέλος πάντων, να τον δεχτούν κάποια στιγμή - ως μετανάστη - στο εξωτερικό.
Η μικρή Μελίνα πάλι, από προχθές, δε θέλει να μεγαλώσει. Δε ξέρει γιατί τη χτύπησε το «όργανο της Τάξης». Ρωτάει τον πατέρα της, μα τι να της πει; Τώρα θα συνεχίσει να ζει με την ελπίδα πως θα παραμείνει εκεί, στην αγκαλιά του. Τα παιδιά νομίζουμε πως ξεχνούν· δεν είναι έτσι. Ο φόβος τα στοιχειώνει.
Όσο για τους δημοσιογράφους, τους έχουν μετατρέψει σε ξενοδόχους φτηνών ειδήσεων για ακριβά γούστα. Υπάρχουν αυτοί που στρογγυλεύουν και ωραιοποιούν τα κακά μαντάτα και οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι να πάρουν θέση στα άβολα: η είδηση που έχεις στα χέρια σου πουλάει, γιατί πονάει.
Οι εκατόν πενήντα τέσσερις (154) και μια (1) βουλευτές μας, όμως, έδωσαν «άλλη μια ευκαιρία» σε μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση. Με την επιλογή τους αυτή, βύθισαν ξανά, μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας σε συλλογική κατάθλιψη.
Και σου λένε πως η πιο επαναστατική πράξη σήμερα είναι «να συνεχίσεις να σπουδάζεις» σα να μην έχει συμβεί τίποτα, «να συνεχίσεις να δουλεύεις» σα να μην έχει συμβεί τίποτα, «να συνεχίσεις να γράφεις ειδήσεις που θα κάνουν πάταγο» σα να μην έχει συμβεί τίποτα.
Και επιτέλους «να χαίρεσαι», γιατί η είδηση που έχεις στα χέρια σου «πουλάει». Σα να μην έχει συμβεί τίποτα...
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
