Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Όταν ένα πολίτευμα καταλήξει να στηρίζεται στις δεκάδες κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ, στα διπλά ή τριπλά εντοιχισμένα κιγκλιδώματα, τα χημικά και τις κάμερες προκειμένου να προστατευτεί αποτελεσματικά το κοινοβούλιο, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με το πολίτευμα και όχι με το κοινοβούλιο. Αν χιλιάδες πολίτες, καθημερινά, διαδηλώνουν μαζικά και ειρηνικά διεκδικώντας περισσότερη δημοκρατία, τότε κάτι τρέχει με την ποιότητα της δημοκρατίας και σε καμία περίπτωση με τους πολίτες.
Το κίνημα που συνεχίζει να αποδομεί αυτά τα μέχρι πρότινος κυρίαρχα ιδεολογήματα, βαδίζει προς τη σωστή κατεύθυνση. Κατάφερε από απλή διαμαρτυρία να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά, δομές και λειτουργίες. Απέκτησε εξωστρεφή δράση και καθαρά, δημοκρατικά αντανακλαστικά. Θέτει στόχους και τους υλοποιεί.
Η ιδέα που τριγυρνούσε εδώ και μέρες στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος, τελικά καρποφόρησε. Η γενική συνέλευση της Πλατείας ψήφισε και αποφάσισε τον εικοσιτετράωρο αποκλεισμό της Βουλής, την Τετάρτη 15 Ιούνη. Προφανώς και πρόκειται για μια επιλογή που τοποθετεί τον πήχυ ψηλά, μια ακόμη αναμέτρηση δυνάμεων - πρόκληση για όσους περιμένουν το κίνημα των «αγανακτισμένων» να ξεφουσκώσει. Πρακτικά, μόνο μέσα από μια πολυπληθή - αντίστοιχη των προηγούμενων ημερών - συγκέντρωση, η απόφαση για τον αποκλεισμό μπορεί να λάβει σάρκα και οστά, ενώ η μαζικότητα και οι ειρηνικές πρακτικές αποτελούν το κλειδί για την επιτυχία και την προστασία του εγχειρήματος από τις «δημοκρατικές επιθέσεις» των κάθε λογής «δημοκρατικά ευαίσθητων».
Οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας τις κραυγές αγωνίας που θα εκτοξεύουν πυρά προς κάθε κατεύθυνση. Αγωνία από αυτούς που επιμένουν να λογίζουν τη δημοκρατία ως υποχρεωτική ανάταση χεριών, από εκείνους που αψηφούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Είναι οι ίδιοι που δεν θεωρούν αντιδημοκρατική την κατάθεση με τη μορφή κατεπείγοντος των νομοσχεδίων και τη διαχρονική παράκαμψη της αυξημένης πλειοψηφίας στη ψήφιση των συμβάσεων. Άραγε, αν οι πολίτες την Τετάρτη πετύχουν το στόχο τους θα τολμήσει η κυβέρνηση να καταστείλει το πιο ειρηνικό κίνημα των τελευταίων ετών; Κι αν το κάνει, από πού θα αντλήσει την απαραίτητη νομιμοποίηση; Θα είναι θρασείς αν επιχειρήσουν να υψώσουν την παντιέρα των λεπτών συναισθημάτων τους.
Παραμένουν στη θέση τους – ακόμη - ακριβώς επειδή επενδύουν στο φόβο. Αν χτυπήσουν το κίνημα, θα έχουν απωλέσει και το τελευταίο τους χαρτί. Καλά θα κάνουν να σκεφτούν τρόπους να απεμπλακούν από αυτές τις πολιτικές κι ας αφήσουν τις συμβουλές στα κινήματα. Τι εννοούν λέγοντας: «κατανοούμε τις διαμαρτυρίες του κόσμου», όταν δεν παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό από το νεοφιλελεύθερο πλάνο; που ευθύνεται για τα προβλήματα του κόσμου; Κι όταν ο Παπανδρέου φτάνει στο σημείο να συγχαίρει τον Καρατζαφέρη και το ΛΑ.ΟΣ. για την έως τώρα «πατριωτική του στάση», τότε είτε οι χιλιάδες που είναι «απ’ έξω» από τη βουλή και διαμαρτύρονται είναι απάτριδες και πρέπει να φύγουν από τη χώρα, είτε κάποιοι άλλοι ήρθε η ώρα να κλείνουν σιγά-σιγά μια καλή θέση στο ελικόπτερο.
Όταν ένα πολίτευμα καταλήξει να στηρίζεται στις δεκάδες κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ, στα διπλά ή τριπλά εντοιχισμένα κιγκλιδώματα, τα χημικά και τις κάμερες προκειμένου να προστατευτεί αποτελεσματικά το κοινοβούλιο, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με το πολίτευμα και όχι με το κοινοβούλιο. Αν χιλιάδες πολίτες, καθημερινά, διαδηλώνουν μαζικά και ειρηνικά διεκδικώντας περισσότερη δημοκρατία, τότε κάτι τρέχει με την ποιότητα της δημοκρατίας και σε καμία περίπτωση με τους πολίτες.
Το κίνημα που συνεχίζει να αποδομεί αυτά τα μέχρι πρότινος κυρίαρχα ιδεολογήματα, βαδίζει προς τη σωστή κατεύθυνση. Κατάφερε από απλή διαμαρτυρία να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά, δομές και λειτουργίες. Απέκτησε εξωστρεφή δράση και καθαρά, δημοκρατικά αντανακλαστικά. Θέτει στόχους και τους υλοποιεί.
Η ιδέα που τριγυρνούσε εδώ και μέρες στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος, τελικά καρποφόρησε. Η γενική συνέλευση της Πλατείας ψήφισε και αποφάσισε τον εικοσιτετράωρο αποκλεισμό της Βουλής, την Τετάρτη 15 Ιούνη. Προφανώς και πρόκειται για μια επιλογή που τοποθετεί τον πήχυ ψηλά, μια ακόμη αναμέτρηση δυνάμεων - πρόκληση για όσους περιμένουν το κίνημα των «αγανακτισμένων» να ξεφουσκώσει. Πρακτικά, μόνο μέσα από μια πολυπληθή - αντίστοιχη των προηγούμενων ημερών - συγκέντρωση, η απόφαση για τον αποκλεισμό μπορεί να λάβει σάρκα και οστά, ενώ η μαζικότητα και οι ειρηνικές πρακτικές αποτελούν το κλειδί για την επιτυχία και την προστασία του εγχειρήματος από τις «δημοκρατικές επιθέσεις» των κάθε λογής «δημοκρατικά ευαίσθητων».
Οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας τις κραυγές αγωνίας που θα εκτοξεύουν πυρά προς κάθε κατεύθυνση. Αγωνία από αυτούς που επιμένουν να λογίζουν τη δημοκρατία ως υποχρεωτική ανάταση χεριών, από εκείνους που αψηφούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Είναι οι ίδιοι που δεν θεωρούν αντιδημοκρατική την κατάθεση με τη μορφή κατεπείγοντος των νομοσχεδίων και τη διαχρονική παράκαμψη της αυξημένης πλειοψηφίας στη ψήφιση των συμβάσεων. Άραγε, αν οι πολίτες την Τετάρτη πετύχουν το στόχο τους θα τολμήσει η κυβέρνηση να καταστείλει το πιο ειρηνικό κίνημα των τελευταίων ετών; Κι αν το κάνει, από πού θα αντλήσει την απαραίτητη νομιμοποίηση; Θα είναι θρασείς αν επιχειρήσουν να υψώσουν την παντιέρα των λεπτών συναισθημάτων τους.
Παραμένουν στη θέση τους – ακόμη - ακριβώς επειδή επενδύουν στο φόβο. Αν χτυπήσουν το κίνημα, θα έχουν απωλέσει και το τελευταίο τους χαρτί. Καλά θα κάνουν να σκεφτούν τρόπους να απεμπλακούν από αυτές τις πολιτικές κι ας αφήσουν τις συμβουλές στα κινήματα. Τι εννοούν λέγοντας: «κατανοούμε τις διαμαρτυρίες του κόσμου», όταν δεν παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό από το νεοφιλελεύθερο πλάνο; που ευθύνεται για τα προβλήματα του κόσμου; Κι όταν ο Παπανδρέου φτάνει στο σημείο να συγχαίρει τον Καρατζαφέρη και το ΛΑ.ΟΣ. για την έως τώρα «πατριωτική του στάση», τότε είτε οι χιλιάδες που είναι «απ’ έξω» από τη βουλή και διαμαρτύρονται είναι απάτριδες και πρέπει να φύγουν από τη χώρα, είτε κάποιοι άλλοι ήρθε η ώρα να κλείνουν σιγά-σιγά μια καλή θέση στο ελικόπτερο.
