Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους βουλευτές των δύο «μεγάλων» κομμάτων – πρόβλημα που ουσιαστικά στρέφεται εναντίον μας – είναι η άγνοια της πραγματικότητας, που συνεπάγεται και άγνοια κινδύνου. Αδυνατούν να κατανοήσουν το τι πραγματικά συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς επειδή βρίσκονται εκτός κοινωνίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους βουλευτές των δύο «μεγάλων» κομμάτων – πρόβλημα που ουσιαστικά στρέφεται εναντίον μας – είναι η άγνοια της πραγματικότητας, που συνεπάγεται και άγνοια κινδύνου. Αδυνατούν να κατανοήσουν το τι πραγματικά συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς επειδή βρίσκονται εκτός κοινωνίας.
Είδαμε χθες τον Γιώργο Πεταλωτή σε εξαιρετικά δεινή θέση, οχυρωμένο με τραπέζια στα παράθυρα και λέιζερ στα μάτια, να επαναλαμβάνει το γνωστό «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», χωρίς να αντιλαμβάνεται πως εκεί, μέσα σε λίγα λεπτά, συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες κάτοικοι της περιοχής. Και προσοχή, εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, που δεν φάνηκε να τους ανησυχεί και πολύ η σωματική ακεραιότητα του βουλευτή. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν πρόσεξε πως οι καλοί «εντός» ήταν ελάχιστοι μπροστά στους «τραμπούκους» που βρίσκονταν εκτός.
Η «νιρβάνα» στην οποία βρίσκονται εδώ και καιρό οι εκλεκτοί πολιτευτές, χτίστηκε με την ευγενική χορηγία του κόσμου, ο οποίος, ακόμα και όταν είχε τα ζόρια του, πήγαινε και τους «αγκάλιαζε» σε κάθε δημόσια παρουσία τους. Αυτός ο λήθαργος, από τον οποίο ακόμη δεν έχουν εξέλθει, τους ωθεί από το ένα παράπτωμα στο άλλο. Οι φωνές, τα γιαούρτια, οι πέτρες, οι χειρονομίες τούς οδηγούν όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό στην έξοδο κινδύνου και τους προσγειώνουν ανώμαλα στη δύσκολη ελληνική πραγματικότητα. Έμαθαν να κάνουν πολιτική με ρουσφέτια και διορισμούς, μα τώρα απολύουν. Πλήττουν ανεπανόρθωτα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, κεκτημένα δεκαετιών και τα χρεώνουν σε μια ανύπαρκτη συλλογική ευθύνη. Αντί να προτάξουν την εργασία ως μοχλό ανάπτυξης, τη στερούν από μεγάλη μερίδα πληθυσμού. Διατείνονται τάχα μου πως εκπροσωπούν τον πολίτη, αδιαφορώντας για τις δυσχέρειες που βιώνουν η νεολαία, ο εργαζόμενος, οι συνταξιούχοι.
Αλήθεια, ποιόν εκπροσωπούν, αφού τα ξεπούλησαν όλα; Γκρέμισαν μέχρι και το δικό τους σαθρό πολιτικό οικοδόμημα. Τώρα δεν τους μένει και τίποτε άλλο, μόνο να καταρρεύσουν και οι ίδιοι. «Μαζί τα φάγαμε» είπαν και έκλεισαν τα παράθυρα της Βουλής, «μαζί θα πάμε στον πάτο» ανταπαντούν απ’ έξω χιλιάδες νηστικοί.
Τα κανάλια καθημερινά φιλοξενούν ρεπορτάζ που κατακεραυνώνουν τη βία και τους προπηλακισμούς. Μιλούν και διακρίνεις την υπερένταση, το άγχος τους να σε πείσουν. Φοβούνται. Μπορεί το κίνημα των «αγανακτισμένων» να είναι ειρηνικό και απειλητικά αποτελεσματικό μέχρι στιγμής, όμως εδώ συναντάμε μια Ελλάδα που βαδίζει διχασμένη και ιδιαίτερα θυμωμένη. Τρέμουν γιατί ξέρουν πως η κοινωνία αυτή τη στιγμή βράζει σε ρευστό, εύφλεκτο υλικό και φαντάζει πιθανό το μίγμα αυτό να τους σαρώσει.Όταν διαχειρίζεσαι τον φόβο, όταν τρομάζεις συστηματικά τον λαό, οφείλεις από πριν να γνωρίζεις ότι ο έλεγχος ίσως χαθεί. Και είναι μοιραίο τότε να ξυπνήσεις και να αντιληφθείς ότι κάπου εδώ, στην οργισμένη αυτή χώρα, με τους εξοργισμένους πολίτες, ζεις κι εσύ, δυστυχώς, μαζί...
(Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ)
(Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ)
