Γράφει ο Κώστας MερκουράκηςΥπάρχει νικητής και ηττημένος. Υπάρχει όμως και το «αλλά». Καθώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα όσο φαντάζουν. Ακριβώς για αυτό το λόγο στο ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με πολλά άλλα αθλήματα, υπάρχει περιθώριο διαμεσολάβησης. Υπάρχει η ισοπαλία. Αφήνει χώρο και στις δύο ομάδες να γράψουν το όνομα τους στο χαρτί. Ισοπαλία γλυκιά ή καταδικαστική. Όπως αντίστοιχη μπορεί να είναι και μια νίκη ή μια ήττα. «Διαλεκτική ειρωνεία», όπως η γεύση του κώνειου που χαμογελαστά πίνει ο Σωκράτης. Στο τέλος αυτού του διαλεκτικού ταξιδιού υπάρχει το αποτέλεσμα. Υπάρχει η αντοχή, η ικανότητα, η τύχη.
Συνάμα, ένα άλλο χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου είναι και η δημοκρατία. Η πρακτική δημοκρατία. Πάνω σε αυτήν βασίζεται και η επιτυχία της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής διοργάνωσης, του Τσάμπιονς Λίγκ. Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο, όσο και αν η εμπορευματοποίηση του βασιλιά των Σπορ κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ομάδες που κατέκτησαν το πολύτιμο τρόπαιο ουσιαστικά κατάφεραν να δοκιμάσουν λίγο από το νέκταρ των θεών. Αποθεώθηκαν και αποκαθηλώθηκαν. Πάλι συναντάμε την ειρωνεία της καθολικής κυριαρχίας που είναι εφήμερη. Θα πρέπει να αποδείξεις ξανά και ξανά ότι αξίζεις το χειροκρότημα. Ομάδες που έφτασαν στο ζενίθ της δόξας τους και βρέθηκαν στο ναδίρ. Και αντίστροφα.
Καταλήγοντας λοιπόν, έυκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το ποδόσφαιρο καταφέρνει και συναρπάζει. Γιατί εμπεριέχει στον πυρήνα του ρευστό υλικό. Η ιστορία έγραψε και συνεχίζει να καταγράφει αδιάκοπα. Μάχες επί μαχών με άγνωστη έκβαση. Πορείες ομάδων με διαφορετική κατεύθυνση. ‘Ενα είναι όμως σίγουρο. Η παράσταση δεν ανήκει σε κανέναν ∙ την κερδίζεις. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το κάλλος του απροσδόκητου.
