Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
«Βουνό με βουνό δε σμίγει», στην περίπτωση τους όμως… δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Και πώς θα καταφέρεις να στήσεις, αλλά και να συντηρήσεις μια συμμαχία – λυκοφιλία, λίγες μόνο μέρες πριν τις εκλογές;
Ένας καλός τρόπος είναι να αναζητήσεις έναν κοινό εχθρό και να
ασχολείσαι κατ’ αποκλειστικότητα μαζί του. Ούτε με τα πραγματικά
προβλήματα, ούτε με τα εσωτερικά σου. Κι όσον αφορά στη Νέα Δημοκρατία, ο
εχθρός ακούει στο αρκτικόλεξο ΣΥΡΙΖΑ.
Στη Συγγρού κατάλαβαν πως όχι μόνο είναι ζημιογόνα η όποια προσπάθεια νεκρανάστασης του δικομματισμού προεκλογικά, αλλά το ότι οδηγεί - με μαθηματική ακρίβεια - στον πάτο και τους δύο.
Κάπως έτσι, επέλεξαν να εγκαταλείψουν τους παλιούς «συνέταιρους» στην
τύχη τους και να δοκιμάσουν την πετυχημένη στο παρελθόν συνταγή της
πόλωσης.
Πάνω κάτω την ίδια λογική ακολουθούν και οι Ευρωπαίοι «εταίροι»,
καθώς η μετεκλογική εξίσωση δε μπορεί παρά να έχει μοναχά μια λύση: ΝΔ
στην Κυβέρνηση - τρόικα στην εξουσία.
Ωστόσο, επιστρέφοντας στο επιβεβλημένο συνοικέσιο Αντώνη – Ντόρας,
αλλά και στις ηχηρές, μα αμφίβολες μεταγραφές από το ΛΑΟΣ,
παρακολουθούμε να αποκαλύπτονται μπροστά μας οι όροι με τους οποίους
πραγματοποιούνταν τα μεταπολιτευτικά «παζάρια» επί δεκαετίες.
Και μαζί ξεγυμνώνονται αστικοί μύθοι και ιδεολογήματα, ενώ παράλληλα
γεννιούνται και νέα δύσκολα ερωτήματα που αφορούν τον κεντροδεξιό πόλο
του πολιτικού συστήματος:
- Μπορεί ολόκληρη η πολιτική τακτική της ΝΔ να στηρίζεται μοναχά σε διλήμματα και κατά πόσο αυτά εδράζονται τελικά σε υπαρκτά ζητήματα;
- Σε τι βαθμό μπορεί να επηρεαστεί το εκλογικό σώμα και τι θα γίνει όταν θα περάσει η ημερομηνία λήξης τους;
- Τι δυναμική θα αναπτύξει και ποια προοπτική θα προσφέρει η
ΝΔ, όταν επενδύει πολιτικά κεφάλαια στις εκβιαστικές παρεμβάσεις των
δανειστών;
- Και τέλος, είναι διατεθειμένοι οι συντηρητικοί ψηφοφόροι να
υποστούν τη μετάλλαξη και τους ανεύθυνους χειρισμούς της «νέας» Δεξιάς
συμπαράταξης;
Όλα τα προηγούμενα πώς μεταφράζονται; Πιθανά σε οριστικό διαζύγιο της ελληνικής κοινωνίας (και) με το κόμμα της ΝΔ.
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου αποτελούν την τελευταία ελπίδα
του Σαμαρά, όχι μόνο να γίνει – έστω μια μέρα – πρωθυπουργός, αλλά και
να διασωθεί πολιτικά ως καπετάνιος σε ναυάγιο.
Όλοι γνωρίζουν πως σε περίπτωση ήττας, η ασαφής ιδεολογική
γραμμή πλεύσης της νεοΝΔ, αλλά κυρίως τα πιο «πρακτικά», δηλαδή η
προτεραιότητα στις λίστες των ψηφοδελτίων και το μπόνους των 50 εδρών,
θα προκαλέσουν μετεκλογική «επανάσταση».
Από την άλλη, με οριακή νίκη στην κάλπη μάλλον θα δοθεί παράταση
κομματικής ζωής. Καθώς φαντάζει δύσκολη η συμβίωση με δεδομένες τις
εκβιαστικές προεκλογικές κινήσεις που φόντο θα έχουν τα νέα οικονομικά
μέτρα και τον κόσμο στους δρόμους.
Την ίδια ώρα, που ο εσωτερικός εχθρός που επέλεξε η πάλαι ποτέ Δεξιά παράταξη επιδεικνύει αντοχή και όχι… ανοχή.
Συνεπώς, η προσπάθεια προσομοίωσης μετεμφυλιακού κλίματος ίσως τελικά επιστρέψει μπούμερανγκ.
Η ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ πριν συρρικνωθεί, αναζήτησαν τους φταίχτες μόνο εντός των συνόρων. Τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ δε δίστασαν (και δε διστάζουν) να βλέπουν τη χώρα να διασύρεται στο παιχνίδι των προεκλογικών εντυπώσεων. Και οι δύο τους φρόντισαν όλο το προηγούμενο διάστημα να χαράξουν τη στρατηγική τους με βάση την ελπίδα τους για κομματική επιβίωση.
Έκαναν λάθος. Κάποτε τέτοιες πρακτικές είχαν μηδενικό οικονομικό κόστος, ενώ ταυτόχρονα παρήγαγαν εκλογική υπεραξία.
Τώρα όμως τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Τώρα κοστίζουν και μάλιστα ακριβά. Αλλά το καταλάβαμε...
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
