Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Πως τα φέρνει η ζωή. Τα πλέκει έτσι που τα κάνει έναν τεράστιο κόμπο που ξεκινά από αυτήν εδώ τη μικρή «κοσμογωνιά» και φτάνει ως τη μακρινή Μελβούρνη, στο ληξιαρχείο της οποίας, αν κοιτάξεις καλά θα βρεις δύο πολύ διαφορετικά ονόματα. Ένα είναι αυτό του Nick Cave, του διάσημου τραγουδιστή – τραγουδοποιού που έγραψε το «Into my arms», κομμάτι που διασκεύασε πριν λίγα χρόνια ο δικός μας, ο Νίονιος και από τότε η μελωδία αυτή έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής μουσικής σκηνής. Τη συγκεκριμένη διασκευή πιθανότατα να μην γνωρίζει ο Stamatis, ο έτερος σημερινός πρωταγωνιστής. Ίσως να μη ξέρει ούτε τον Σαββόπουλο, όμως ένα είναι σίγουρο: γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά τον Nick και κατεγράφη στο ίδιο ληξιαρχείο.
Μιλά «σπαστά» ελληνικά, φορά χρυσή καδένα στον λαιμό και ρολόι με μεγάλο καντράν που αν δεν ήταν μόλις 35 χρονών θα πίστευα πως πάσχει από «βαρβάτη» πρεσβυωπία και έχει ανάγκη από ένα ρολόι τοίχου ενσωματωμένο στο χέρι του. Κατέφτασε στην Ελλάδα με μπόλικο συνάλλαγμα, δυο τρεις πιστωτικές κάρτες και πολύ όρεξη να την ταξιδέψει ολάκερη, από τις Σέρρες στους συγγενείς, ως εδώ κάτω στα όμορφα Χανιά. Το εισιτήριο επιστροφής έχει ημερομηνία πάνω, που ξεπερνά τους 3 μήνες. Είναι μπογιατζής στην Αυστραλία: «Οι Αυστραλοί δεν ήθελαν και ακόμη δε καταδέχονται να κάνουν τέτοιου είδους δουλειές. Οι πρώτοι Έλληνες όταν έφτασαν εκεί, αντικατέστησαν τους ντόπιους και τώρα έχουν ola ta lefta». Σε σχετική ερώτηση μου, ήταν σαφής και κατηγορηματικός, θα μείνει για πάντα στη Μελβούρνη. «Είναι όμορφη, ανθρώπινη πόλη και ξέρεις; εκεί με πληρώνουν κάθε Πέμπτη». Το βδομαδιάτικο του: 800 δολάρια Αυστραλίας παρακαλώ.
Εντυπωσιασμένος τον πληροφόρησα πως εδώ, ακόμη και τον Πικάσο να προσλάβεις για να σου γεμίζει χρώματα το σπίτι, ο μηνιαίος μισθός του δεν θα πλησίαζε ούτε κατά διάνοια το βδομαδιάτικο του Stamati. Τον ενημέρωσα επίσης, πως περισσότεροι από 10 χιλιάδες Έλληνες έχουν ζητήσει ήδη πληροφορίες για πιθανή μετεγκατάσταση τους στην Αυστραλία. «Έχουμε πολλούς μετανάστες: Κινέζους, Ινδούς, Ινδονήσιους, αλλά και από τις χώρες της Μεσογείου. Αν έρθουν κι άλλοι, μπορεί να χάσουμε τις δουλειές μας…». Πόσο πολύ μοιάζουν τελικά οι άνθρωποι… Όπως και τα ιδεολογήματα αλλά και οι μηχανισμοί που χρησιμοποιεί το σύστημα. Μου έρχονται στο μυαλό οι αγγελίες ενοικίων που πάντα καταλήγουν με το ίδιο άσχημο τέλος: «αποκλείονται οι αλλοδαποί» και προσπαθώ να τις μεταφράσω στα Εγγλέζικα, να σκεφτώ πως είναι να τις διαβάζουν οι Έλληνες εκείνης της εποχής, όταν πρωτοπάτησαν το πόδι τους στη ξενιτιά της Αμερικής, της Γερμανίας ή της Ωκεανίας.
«Κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία, αιτήσεις για την Γερμανία» τραγουδούσε πριν 40 χρόνια ο Σαββόπουλος, μα η ιστορία επαναλαμβάνεται τελικά. Τον καθησυχάζω λοιπόν, πως η κυβέρνηση της Αυστραλίας σε συνεργασία με τη δική μας, πιθανότατα θα υπογράψει μια κάποιου είδους διακρατική συμφωνία, στην οποία θα ζητά εργάτες σε 138 διαφορετικές ειδικότητες κι αυτούς κυρίως με ανώτατες σπουδές και πτυχία. Γιατί να μην το κάνω άλλωστε αφού τόσο ο Stamatis όσο και η κοπελιά του - που μιλά πολύ καλά τα Ελληνικά - είναι πολύ συμπαθητικοί. Έχει και κρητικό επίθετο. Αλλά έχω κι έναν καλό λόγο για να τον συμπαθώ· είναι Παναθηναϊκός. Είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να κρατήσω μια «φιλική πόρτα» ανοιχτή στην Αυστραλία. Που ξέρεις; Με τέτοιους μισθούς αλλά κυρίως με τέτοια ομάδα που έχουμε, ίσως αναγκαστούμε κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα…
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
