Γράφει ο Κώστας Mερκουράκης Η Αίγυπτος φλέγεται και η φλόγα της εξέγερσης αντί να σιγοσβήνει ολοένα και δυναμώνει, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τόσο την απολυταρχική κυβέρνηση του Μπουμπάρακ, όσο και τη Δύση, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ. Η Τυνησία έδωσε τη σκυτάλη στο κράτος της Βόρειας Αφρικής και έχει ενδιαφέρον να δούμε αυτή, σε ποιά χέρια θα καταλήξει. Ένας αγώνας δρόμου, ξεκίνησε στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, κόντρα σε απολυταρχικά καθεστώτα, ενάντια στη φτώχεια και τη καταπίεση.
Σε εύφλεκτες πολιτικές περιόδους όπως η τωρινή, σε διεθνική κλίμακα, ο ιστορικός χρόνος γίνεται εξαιρετικά πυκνός και το απροσδόκητο κυριαρχεί. Συνεπώς, οποιαδήποτε εκτίμηση αυτή τη στιγμή για τη πορεία των γεγονότων, είναι ιδιαίτερα επισφαλής αν όχι ετοιμόρροπη. Όμως για κάτι μπορούμε να είμαστε σίγουροι· εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά, σε κάθε γωνιά της αχανούς αυτής χώρας, βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν, δείχνοντας της έξοδο στον επί τρεις δεκαετίες δυνάστη της .
Το αυταρχικό καθεστώς ανελευθερίας που έχει εγκαθιδρύσει ο Μπουμπάρακ, σε συνδυασμό με την συνεχή χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της χώρας, αποτελούν πάγιαωμένη κατάσταση. Αυτό το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα ήρθε να ταρακουνήσει η εξέγερση, λίγες μέρες πριν, στη γειτονική Τυνησία, μια χώρα πολύ πιο οργανωμένη, με υψηλό βιοτικό επίπεδο (πολύ υψηλότερο από την Αίγυπτο) και με ανεπτυγμένη τουριστική βιομηχανία. Λογικό επόμενο ήταν μια τέτοια αναταραχή να μοιράσει τους σπόρους της αμφισβήτησης στο σύνολο των γειτονικών χωρών, που υποφέρουν εξίσου από αντίστοιχους, ανάξιους λόγου, πολιτικούς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Λίβυος συνταγματάρχης Καντάφι, λίγες ώρες μετά τη πτώση του Μπεν Αλί στη Τυνησία, ανήσυχος, ζητούσε από τους Τυνήσιους να ηρεμήσουν.
Βέβαια το ερώτημα για το που πρόκειται να οδηγηθεί η Αιγυπτιακή κοινωνία σε μια ενδεχόμενη πτώση του Μπουμπάρακ παραμένει. Τόσο η Αμερική όσο και το Ισραήλ, επιδιώκουν την εκτόνωση στη περιοχή, το συντομότερο δυνατόν, σκοπεύοντας να οργανώσουν τη συναίνεση γύρω από ένα αντίστοιχο φιλοδυτικό καθεστώς. Ένα καθεστώς με ελαστικότερη κοινωνική δομή και ψήγματα δημοκρατικών αντανακλαστικών. Από την άλλη ο ίδιος ο «μονάρχης» της Αιγύπτου, βλέποντας την στήριξη της Αμερικής να υποχωρεί και την κατάσταση να ξεφεύγει, μίλησε για μεταρρυθμίσεις και προχώρησε σε μετασχηματισμό, κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις, με σκοπό να κρατηθεί στην εξουσία. Απ' τη μεριά της αντιπολίτευση, ο νομπελίστας Μοχάμετ ελ Μπαραντέι επέστρεψε, δηλώνοντας έτοιμος να αναλάβει την εξουσία. Στο πρόσωπο του θα μπορούσε να δει η Αμερική την ιδανική λύση για αυτό που ψάχνει αυτή τη στιγμή. Παράλληλα, οι κοσμικοί «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», συμμετέχουν και αυτοί ενεργά στην εξέγερση, διεκδικώντας ρόλο σε ένα διαφορετικό μελλοντικό σκηνικό. Όσο για τα κόμματα της Αριστεράς, φαίνεται να συσπειρώνονται και αποτελεί ερωτηματικό, το αν θα καταφέρουν να αποκτήσουν λαϊκά ερείσματα. Τέλος, ο στρατός είναι δεδομένο πως δεν θέλει να χάσει τα δολάρια που αποτελούν απαραίτητο καύσιμο για το μηχανισμό του. Συνεπώς, είναι σίγουρο πως θα συμμετάσχει ενεργά τόσο στη καταστολή των διαδηλώσεων, όσο και σε μια πιθανή προσπάθεια για κατάληψη της εξουσίας, θυσιάζοντας το τέκνο του, Μπουμπαρακ.
