Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Σε μια χώρα όπου η τύχη της Δημόσιας Εκπαίδευσης βρίσκεται στα χέρια εκείνων που κατέστρεψαν την οικονομία της, τα διαπολιτισμικά σχολεία δε θα μπορούσαν παρά να αποτελούν το πρώτο υποψήφιο θύμα της κρίσης.
Και για να γίνει αυτό, η συνταγή που ακολουθείται είναι και γνωστή και επιτυχημένη. Με καλά συντονισμένες κινήσεις επιχειρείται η αποδόμηση τόσο του ίδιου του αγαθού της εκπαίδευσης, όσο και η πλήρης απαξίωση της λειτουργίας όλων των βαθμίδων της.
Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός πως ένα άρθρο με τίτλο: «Γκρίζες ζώνες των διαπολιτισμικών» που δημοσίευσε η «Καθημερινή της Κυριακής» και το οποίο αφορούσε τα εν λόγω σχολεία, έχει προκαλέσει αναστάτωση στο χώρο των εκπαιδευτικών. Άρθρο το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα παρουσιάζει ως «εστίες παρανομίας» και «γκέτο που προστατεύουν λαθρομετανάστες», ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες εκπαιδευτικών περιέχει παραπλανητικά ή λαθεμένα στοιχεία και για το λόγο αυτό ετοιμάζονται μέχρι και μηνύσεις.
Αυτό που προβληματίζει την εκπαιδευτική κοινότητα δεν είναι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και το χρονικό σημείο στο οποίο κάποιοι επέλεξαν να τροφοδοτήσουν τον Τύπο με «επικίνδυνα επιλεκτικές και ανυπόστατες πληροφορίες», αφού εδώ και λίγους μήνες είναι φανερό πως το υπουργείο αναζητά τρόπους για να τα μετατρέψει τα διαπολιτισμικά, σε σχολεία γειτονιάς.
Λειαίνοντας το έδαφος
Χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποία επιχειρεί το υπουργείο Παιδείας να ξεμπερδεύει με τα συγκεκριμένα σχολεία, είναι πως ο δημόσιος «διάλογος» που αναπτύσσεται γύρω από τη λειτουργία τους, δεν αφορά παιδαγωγικές προσεγγίσεις για το εάν είναι αναγκαία ή όχι η ύπαρξη τους.
Το σύνολο της κουβέντας κυριαρχείται από αφορισμούς ή δαιμονοποιήσεις, την ίδια ώρα που οι διδάσκοντες στα διαπολιτισμικά σχολεία, με τους οποίους το «Π» είχε επικοινωνία, διαβεβαιώνουν ότι οι υπεύθυνοι του υπουργείου δεν τους έχουν επισκεφτεί ποτέ.
Η ίδια η υφυπουργός, Ε. Χριστοφιλοπούλου, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση (24/11) του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τ. Κουράκη σχετικά με το ζήτημα των δύο διαπολιτισμικών στο Ελληνικό, χρησιμοποίησε τη λέξη «γκέτο» για τη περιγραφή τους, ωστόσο ανέφερε πως «μπορεί να υπάρχει δίκιο κι από την άλλη πλευρά».
Άμεση ήταν η κινητοποίηση τόσο της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας όπου ανήκουν τα δύο σχολεία, όσο και των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Παρόλα αυτά, αξίζει να σταθούμε σε ένα απόσπασμα από το κείμενο που απέστειλε στην υφυπουργό, λίγες μέρες μετά (12/12) τις αναφορές της περί «γκέτο», το 15μελές Μαθητικό Συμβούλιο του Λυκείου Διαπολιτισμικής: «Απογοητευτήκαμε και νιώσαμε να μιλάτε για άλλο σχολείο και όχι για το δικό μας…».
Η παραπάνω φράση των παιδιών συμπυκνώνει και περιγράφει αποτελεσματικά τη μορφή της επίθεσης: Η δημιουργία μιας ψευδούς εικόνας στα ΜΜΕ, η οποία δεν είναι αναγνωρίσιμη για τους έσω, παρόλα αυτά μπορεί – ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή - να πείσει τους έξω.
Μνημόνιο στην Εκπαίδευση
Με πρόφαση τις πληροφορίες που διαρρέουν οι ίδιοι στον Τύπο, λοιπόν, στο υπουργείο Παιδείας ετοιμάζονται να αποχαρακτηρίσουν τα διαπολιτισμικά σχολεία. Ξεχνούν φαίνεται πως τον ιδρυτικό τους νόμο εισήγαγε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου. Ξεχνούν πως το ίδιο το υπουργείο έχει κατά καιρούς αναγνωρίσει το ρόλο αυτών των σχολείων, ενώ έχει προχωρήσει και σε βραβεύσεις.
Η ίδια απώλεια μνήμης εμφανίζεται κι όταν οι εκπαιδευτικοί εγκαλούν το υπουργείο για αδιαφορία στις βελτιωτικές προτάσεις που έχουν καταθέσει κατά καιρούς, αλλά και για τις διεθνείς συμβάσεις για την εκπαίδευση των παιδιών μεταναστών και προσφύγων που έχει υπογράψει.
Παράλληλα, το υπουργείο δεν έχει απαντήσει ακόμα στα εύλογα ερωτήματα των Ομοσπονδιών για τον τρόπο με τον οποίο θα αποτρέψει τη σχολική διαρροή των παιδιών, όπως επίσης και για το μέλλον των εκπαιδευτικών στα σχολεία, το οποίο παραμένει εξίσου ασαφές.
Όσο για σημαντική μερίδα του εκπαιδευτικού προσωπικού αυτών των σχολείων που τα τελευταία χρόνια προσλαμβάνεται με «μπλοκάκι» μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ενώ καλύπτει πάγιες εκπαιδευτικές ανάγκες και χωρίς να προσμετράται προϋπηρεσία, ούτε λόγος.
Και πώς να απαντήσει το υπουργείο και το «κόμμα του Μνημονίου», από τη στιγμή που οι Μνημονιακές δεσμεύσεις υπαγορεύουν τις αποφάσεις. Μετά την ολοκλήρωση της δαιδαλώδους επιχείρησης συγχωνεύσεων – καταργήσεων εκατοντάδων σχολείων ανά την επικράτεια, σειρά παίρνουν τώρα τα διαπολιτισμικά και η ατζέντα της μετανάστευσης.
Κανείς δε μπορεί να ξέρει ούτε τι άλλο κρύβεται πίσω από αυτή την επίθεση, ούτε πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Εξάλλου, μη ξεχνάμε πως οι περιορισμοί του Μνημονίου, αφήνουν ανεπηρέαστες τις απεριόριστες ορέξεις επιχειρηματιών του χώρου, οι οποίοι όσο εμείς τρίβουμε τα μάτια μας, εκείνοι τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας να ολοκληρώνεται σιγά σιγά το γκρέμισμα των δομών της εκπαίδευσης...
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι
