Προετοιμάζουν μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών. Προσανατολίζονται σε ένα παρόν και ένα μέλλον, με το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού διχασμένο. Δεν πρόκειται περί υπόγειου σχεδίου, μήτε για σκοτεινούς σχεδιασμούς. Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό πλέον χτυπούν, κατευθείαν στο ψαχνό, με την επίθεση να είναι πολυεπίπεδη. Ζητούν τη συμβολή των υπεύθυνων πολιτών, απαιτούν θυσίες, κάνουν επίκληση στο ήθος - τη φλόγα της ψυχής. Πως όμως, αφού η οργή ξεχειλίζει.
Οι χορτάτοι ζητούν από εμάς να πληρώσουμε το λογαριασμό. Προσπάθησαν να εγκαινιάσουν και επισήμως μια νέα περίοδο νηστείας σκέψης, πλασάροντας μασημένες μεθόδους και γνώριμες τακτικές για τροφή. Μιλούν για παιδεία, την ίδια ώρα που επιβάλλουν δίδακτρα και την ξεπουλούν σε ιδιώτες. Πλήττουν ανεπανόρθωτα εργατικά και δημοκρατικά κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών και τα χρεώνουν σε μια ανύπαρκτη συλλογική ευθύνη. Αντί να προτάξουν την εργασία ως μοχλό ανάπτυξης, τη στερούν από μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Παριστάνουν την υπεύθυνη δύναμη, αν και αδυνατούν να παράξουν πολιτική, δίχως να αφήνουν περιθώριο εξόδου από την ύφεση και την συνεχή πτώση. Διατείνονται τάχα μου πως εκπροσωπούν τον Έλληνα πολίτη, αδιαφορώντας για τα ζόρια που περνά η νεολαία, ο εργαζόμενος, οι συνταξιούχοι.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και η κυβέρνηση καθημερινά αποκτά νέους εχθρούς. Στο προσκήνιο έρχονται μαζικά κινήματα πολιτικής ανυπακοής, ως απάντηση στις επικίνδυνες πολιτικές. Η μάχη ζωής των τριακοσίων μεταναστών για ένα ανθρώπινο αύριο, η άρνηση καταβολής αντιτίμου στα διόδια, η συνειδητή μη επικύρωση εισιτηρίου στα λεωφορεία, αποτελούν φωτεινούς πυρήνες αντίστασης. Το ζητούμενο όμως είναι το προς τα πού θα γύρει η πλάστιγγα. Το κατά πόσο η νεολαία θα καταφέρει να χτίσει νέες αντιστάσεις, να πυροδοτήσει ένα αποτελεσματικό και νικηφόρα φοιτητικό κίνημα, να εμπνεύσει και να εμπνευστεί από τον κόσμο. Ποιος θα βγει νικητής στο τέλος αυτού του αγώνα είναι το επίδικο. Και είναι ξεκάθαρα στο χέρι μας.
Κώστας Μερκουράκης
