Bασικό χαρακτηριστικά των προϋπολογισμών που κατατίθενται κάθε χρόνο είναι η ασυνέπεια οικονομικών προβλέψεων και αποτελεσμάτων. Μπορεί ο φετινός προϋπολογισμός να έχει στριμωχτεί σε «στικάκι», παρόλα αυτά τίποτα δεν τον διαφοροποιεί από τους προηγούμενους. Ίσα ίσα που φέτος έρχεται να προστεθεί άλλο ένα κύριο χαρακτηριστικό, που είναι η πρωτοφανής βιαιότητα των μέτρων και πηγάζει εν πολλοίς από την πολιτική που χαράζει η κυβέρνηση της Τρόικας.
Μελετώντας τον φετινό προϋπολογισμό, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία μπορούμε να μιλήσουμε για ένα οικονομικό ντόμινο. Καθώς τα τρομακτικά μέτρα που υιοθετούνται οδηγούν σε μεγέθυνση της ύφεσης, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε αδυναμία εκτέλεσης των συγκεκριμένων στόχων. Αυτή η εξακολουθητική πορεία έρχεται να καθηλώσει την ελληνική οικονομία και να μεταθέσει για το άμεσο μέλλον τα προβλήματα που πολλαπλασιάζονται. Η αύξηση των έμμεσων φόρων, απέδειξε τα προηγούμενα χρόνια ότι ούτε αποδοτική είναι, ούτε δίκαιη. Άρα δεν είναι ζήτημα αισιοδοξίας ή έμπνευσης της τωρινής κυβέρνησης, αλλά βασική επιλογή που στόχο έχει να πλήξει το εισόδημα των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων.
Ακόμα όμως και αν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά αποτελούν διακυβεύματα της συγκυρίας και ότι μένει ένας χρόνος για να τα δούμε στη πράξη δεν μπορεί να πει το αντίθετο για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Καθώς μέσα σε αυτό το χάος υπάρχει μια σταθερά. Η οποία μεταφράζεται σε ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η οποία δεν μπορεί να ακολουθήσει αντίστροφη πορεία.
Τρίτο σημείο όπου επιβάλλεται να σταθούμε είναι οι επιλογές σε Παιδεία και Υγεία. Όλα τα σοβαρά κράτη του κόσμου, κράτη που θέλουν να σέβονται τόσο την ιστορία τους όσο και το μέλλον τους στηρίζουν το κράτος τους σε ένα πυλώνα· την παιδεία. Η τελευταία θέση που καταλαμβάνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 25 η Ελλάδ, δε φαίνεται να προβληματίζει τους κυβερνώντες, οι οποίοι βυθίζουν και άλλο τις δαπάνες για τη Παιδεία τόσο σε επίπεδο ποσοστών όσο και σε απόλυτους αριθμούς. Η υγεία από την άλλη αιμορραγεί και τόσα χρόνια ακολουθεί πορεία προς το γκρεμό, εκτιθέμενη σε κράτη της Ευρώπης, σε προμηθευτές σε γιατρούς αλλά κυρίως στον ελληνικό λαό.
Τέλος, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, η απόλυση χιλιάδων εν ομηρεία συμβασιούχων, η φραγή νέων προσλήψεων, οι μειώσεις εκ νέου των αποδοχών, η αύξηση τιμής υπηρεσιών και αγαθών, η μείωση των επενδύσεων δημιουργούν ένα ζοφερό περιβάλλον για τον δημόσιο τομέα που οδηγεί σε απαξίωση και μαρασμό.
Συνοψίζοντας, είναι δεδομένο πως η κυβέρνηση κατέθεσε τον προϋπολογισμό του 2011 με περισσή έλλειψη κοινωνικής ευθύνης. Εκτός και αν το όραμα του ΠΑΣΟΚ είναι η οικονομικοκοινωνική εξόντωση του ελληνικού λαού! Η κρίση χτυπάει αυτούς που έχουν αδύναμα πόδια. Η Ελλάδα μπροστά της δεν έχει μόνο ένα δύσβατο μονοπάτι να διανύσει άλλα και μια ανηφορική πορεία καθώς τόσα χρόνια έχτισαν τη πολιτική τους με βάση τη λαγνεία τους για εξουσία. Το σημαντικό ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει ο έλληνας πολίτης είναι σε ποια αφετηρία θα βρεθεί ύστερα από το πέρας της ύφεσης. Αυτός ο προϋπολογισμός θα ανατραπεί και θα εξοβελιστεί ή θα ρημάξει ότι έχει απομείνει όρθιο στην ελληνική κοινωνία.
