Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Η απαγόρευση της μετακίνησης οπαδών στις εκτός έδρας αναμετρήσεις του πρωταθλήματος της Super League καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο τόσο την αδυναμία της πολιτείας να αντιμετωπίσει τα βίαια φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στα γήπεδα, όσο και την ανικανότητα των ομάδων να ελέγξουν μερίδα των οπαδών τους που συμμετέχει σε αυτά.
Το συγκεκριμένο μέτρο το χαρακτηρίζει η αναποτελεσματικότητα του. Εφαρμόστηκε πολλάκις στο παρελθόν και κάθε φορά αποσύρθηκε σιωπηλά, με συνέπεια το «ξεχείλωμά» του. Παράλληλα, πολλές φορές η κατά περίπτωση εφαρμογή ουσιαστικά οδήγησε σε διακωμώδηση του. Πέρα από την αποτελεσματικότητα, το μέτρο αυτό υστερεί και ως λογική. Αν απαγορεύσεις τις μετακινήσεις τότε το επόμενο λογικό βήμα θα μπορούσε να είναι και η πλήρης απαγόρευση εισόδου οπαδών στις κερκίδες. Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι φορές οπού οι υποστηρικτές μιας και μόνο ομάδας έστω και αν βρίσκονται κάτω από την ίδια σημαία, δημιουργούν επεισόδια. Κι όμως κάτι τέτοιο ουδόλως θα ενοχλούσε τις ομάδες. Μόνο στην Ελλάδα παρατηρείται το φαινόμενο οι πρόεδροι να ευλογούν τους οπαδούς τους στα εντός έδρας ματς και στα εκτός να δέχονται με ανακούφιση τους περιορισμούς. Μόνο στην χώρα μας επιβιώνουν σωματεία χωρίς φιλάθλους, μόνο εδώ οι πρόεδροι χρησιμοποιούν τα χρώματα των συλλόγων τους για ίδια συμφέροντα.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος δε θα λυθεί με ημίμετρα, ούτε περιορίζεται με εξαγγελίες υπουργών. Μπορεί οι υπεύθυνοι να αλλάζουν, η κατάσταση όμως παγιώνεται. Πέρα από τις κοινωνικές αιτίες, οι οποίες ιδιαίτερα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης πολλαπλασιάζουν τα φαινόμενα, κυρίαρχο ρόλο έχει και η αντίληψη των ανθρώπων του χώρου (πρόεδροι, υπουργοί, ΜΜΕ, αθλητές κτλ), για το πώς θα πρέπει αυτός να δομείται. Ας περάσει επιτέλους η ευθύνη ελέγχου των οπαδών στα χέρια των ΠΑΕ, ώστε να έρθουν αντιμέτωπες με το φαινόμενο που οι ίδιες εκθρέψανε. Ταυτόχρονα, να υπάρξει αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου που θα στοχεύει απευθείας στις τσέπες των ανώνυμων εταιρειών και των ιδιοκτητών τους. Τέλος, ας σταματήσουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις να αδιαφορούν για φαινόμενα που απαξιώνουν τον αθλητισμό, θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και αφήνουν στο περιθώριο κομμάτι του ενεργού πληθυσμού της χώρας.
Απέχουμε μίλια μακριά από μια πραγματικότητα που θα αντιμετωπίζει τον αθλητισμό ως θέαμα. Μια θεώρηση η οποία θα έθετε ως πρωτεύον το παιχνίδι, θα προήγαγε τον αθλητισμό και θα ενίσχυε το φίλαθλο πνεύμα, θα επέτρεπε και την υγιή ανάπτυξη και μετατροπή του – ξανά – σε μαζικό χώρο συνεύρεσης χιλιάδων ανθρώπων. Μέχρι τότε θα παρακολουθούμε κάθε φορά να προστίθενται νέα «επεισόδια» στο σήριαλ του ελληνικού αθλητισμού. Με την αγωνία και το ενδιαφέρον για τα δρώμενα του συνεχώς να ελαττώνονται...
