Δούναι και Λαβείν

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Χέρια ψηλά με δάχτυλα σταυρωμένα, φωνές και μάτια γουρλωμένα μπροστά στις κάμερες. Πολλές διαφορετικές γλώσσες που δεν καταλαβαίνεις, τα γέλια όμως έχουν γλώσσα. Είναι που αντάμωσαν όλοι μαζί,  είναι που μας είδαν από το κατάστρωμα μαζεμένους ή μήπως είναι που έστω και για ένα βράδυ μπόρεσαν να ταξιδέψουν σαν φυσιολογικοί επιβάτες.

Ένας μετανάστης βάζει το χέρι του στο μέρος της καρδιάς και μας χαιρετά. Κίνηση καρμπόν από κάποιο ματς ποδοσφαίρου. Ιδού η τρανή απόδειξη του πόσο μοιάζουμε, στον ίδιο αγώνα πανηγυρίζουμε αυτός και εγώ. Ακουμπώντας την καρδιά όμως, αντιλαμβάνεσαι πως χτυπά τώρα στο ρυθμό της αληθινής ζωής.

Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό, ώσπου να ανοίξει η μπουκαπόρτα του πλοίου και να φανούν οι παράξενοι ταξιδιώτες. Ένα ταξίδι διαφορετικό - ρώσικη ρουλέτα, όπως ακριβώς το ταξίδι του ξεριζωμού από τις πατρίδες τους. Η απεργία πείνας που ξεκινούν μεθαύριο, για τους περισσότερους θα είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη διαδικασία. Λεπτά κορμιά, ταλαιπωρημένα από χρόνια. Στόματα δοκιμασμένα στην πείνα. Όμως με ένα χαμόγελο αχόρταγο.

Η χθεσινή βραδιά δεν ήταν συνηθισμένη. Δε γεμίσαμε απλά τη νύχτα μας. Εκεί κάτω είχαμε μια συναλλαγή, για να μιλήσουμε και με όρους που χρησιμοποιούν εκείνοι, μήπως και πάρουν χαμπάρι το τι συνέβη. Σπουδαία συναλλαγή λοιπόν. Κουράγιο πήραν εκείνοι, γεύση από αληθινή ζωή εμείς.

Τα χέρια σας αυτή τη φορά δεν ήταν δεμένα, λείπουν οι χειροπέδες. Όχι όπως τις άλλες φορές. Τα σηκώνατε ψηλά για να επιβεβαιώσετε τη συμφωνία. Δούναι και λαβείν. Ελεύθεροι να διαπραγματευτείτε τις ζωές σας, άρα νικητές. Κερδισμένοι και εμείς, κι ας επιστρέψαμε σε ένα ζεστό κρεβάτι μετά. Θριαμβεύσαμε όλοι μαζί εχθές γιατί εκτός όλων των άλλων, βάλαμε στην άκρη τα εμείς και τα εσείς. Ακριβώς επειδή νοιώσαμε πως δεν είμαστε μόνοι.